maandag, september 05, 2016

Interkosmos: Hypnotizer

Het zwart gat. Het is een onderwerp dat ons, zwarte zielen, behoorlijk intrigeert. In 1790 kwamen ze voor het eerst ter sprake, al werden ze toen als onzichtbare sterren beschouwd. De reden dat ze onzichtbaar - zelfs pikzwart - zijn, is omdat er geen licht of materie aan kan ontsnappen. De naam 'zwart gat' ontstond pas in 1967. In de volgende jaren ontstond een debat over de vraag of de materie die in het zwart gat viel voor altijd verloren zou gaan.

De wetenschapsredactie van Dark Entries trok op onderzoek, en hoe doen we dat beter dan door zelf een ruimtereis te ondernemen? We trekken aan boord van ‘Interkosmos’, een ruimteschip geleid door drie ervaren spacerockers: Sergio Ceballos uit Spanje op gitaar en zang, Pablo Carneval uit Oostenrijk op drums en Sula Bassana uit Duitsland op bas.

Het schip heeft reeds een eerste missie volbracht in 2008. Het werd een titelloze cd-r in beperkte oplage, maar werd als gratis download niet minder dan 30.000 keer opgeladen. Daar zit meer in, en dus komt er nu eindelijk een volwaardige uitgave op cd door Sulatron Records, en op vinyl op Pancromatic Records. De naam van de missie werd aangepast tot ‘Hypnotizer’. Wij trekken mee op ruimtereis.

De reis bestaat uit zeven uitgestrekte klankvelden van gemiddeld 11 minuten. De lancering gebeurt met ‘Lift Off’, inclusief aftelling in het Duits. De motor warmt op, de stellingen worden verwijderd, en we stijgen op. De reis verloopt aanvankelijk wat trager, maar hoe verder we ons van de aarde begeven, hoe sneller het gaat.

In ‘Hypnotiser’ vliegen we voorbij planeten en zonnestelsels en op ‘Edentrip’ begeven we ons steeds dichter bij het centrum van de melkweg. De nummers vloeien naadloos in elkaar over, en zo had de plaat even goed uit één uitgestrekt nummer kunnen bestaan. Tijdens ‘Kosmos Amigos’ verschijnt het zwarte gat dan eindelijk aan onze waarnemingshorizon. De toegenomen spanning en verwarring wordt vertaald in de woordeloze zang van Ceballos.

Het wordt gevaarlijk, maar met ‘Floatboat’ moet het ons lukken om in het zwarte gat te treden. De tijd vertraagt en we worden uitgerekt tot een lange sliert. Het is niet echt wat we verwacht hadden. Tijdens ‘Rockit’ worden we het object van aanvallen door erg agressieve antideeltjes. Gedurende dit proces worden we geannihileerd, wat eerlijk gezegd niet onze bedoeling was.

Maar zijn we daarmee werkelijk teloorgegaan? Wel, niet helemaal. Stephen Hawking - één van de belangrijkste onderzoekers op dit domein - beweerde oorspronkelijk dat alles wat in een zwart gat viel onherroepelijk verloren zou gaan. Dit bleek niet te kloppen, en dat heeft Hawking later ook toegeven. De massa die binnentreedt wordt omgezet in energie, die dan via Hawkingstraling het zwart gat weer verlaat. Dit doet het zwart gat na verloop van tijd verdampen.

Conclusie: we zijn niet echt verdwenen, en tijdens het bonusnummer ‘Samphonic Trip’ - een nummer dat door een nieuwe bezetting van de groep gespeeld werd nadat Ceballos de groep had verlaten - slagen we er in om onszelf terug tot de oorspronkelijke staat op te bouwen. Na een spacetrip van bijna 80 minuten belanden we weer in onze vertrouwde zetel. Nog steeds onder hypnose natuurlijk, maar wel een flink avontuur rijker.

Geen opmerkingen: