maandag, september 07, 2015

Eurorock, dag één: Van stof zijt gij gemaakt...

Aiai, wat een debacle. We waren nochtans in de wolken toen we hoorden dat België opnieuw een grootschalig gothic-festival zou hebben. Het was het eerste in vele jaren, sinds het wegvallen van het Gothic Festival en diens opvolger Shadowplay, om precies te zijn. We hoopten zelfs dat we van Eurorock weer een jaarlijkse afspraak konden maken, maar dat lijkt na de afloop van het festival erg onwaarschijnlijk. Op deze eerste dag – we rekenen de donderdagavond niet mee omdat we ons niet verplaatst hebben voor de fuiven en het optreden van Rammstein-coverband Stahlzeit – bleken veel minder bezoekers aanwezig te zijn dan verwacht. Slechts 900 betalende festivalgangers, heel ver weg van de grootspraak over een bijna uitverkocht festival met meer dan 6000 bezoekers die aangekondigd was.

Voor zijn eerste editie heeft het herboren Eurorock een bijzonder druk programma samengesteld: 22 groepen per dag – jawel – van 10 uur ’s morgens tot 3 uur ’s nachts. Veel groepen krijgen daarom slechts 25 of 30 minuten speeltijd, en alles moet naadloos op elkaar aansluiten om geen vertraging op te lopen. Het festival vindt plaats in een grote tent waarin de Heaven- en Hell-stage zich vlak tegenover elkaar bevinden. Wie buiten de tent staat zal niet eens opmerken wanneer de ene groep stopt en de andere begint, zo snel volgen de acts elkaar op.

We beginnen met Kant Kino en Stin Scatzor, twee groepen die de beats er zo hard mogelijk indrammen. Portrait B – het siert de organisatoren dat ze veel ruimte maken voor Belgische groepen – doet het wat rustiger aan met hun gitaarwave. Implant speelt een heel overtuigende set. Het hoogtepunt tot nu toe. Voor Alien Vampires kan het weer niet hard genoeg zijn, net als voor XMH. This Morn’ Omina - die op het laatste nippertje ingevallen zijn na de afzegging van The Bellwether Syndicate - steekt er tussen- en bovenuit met hun tribale en rituele elementen, en is ook de eerste die een behoorlijk deel van het publiek aan het dansen krijgt.

De weergoden zijn ons goed gezind, want ondanks de hevige regen van de afgelopen nacht straalt de zon over de festivalweide, hier en daar een glimlach toverend in het publiek. Star Industry brengt wat afwisseling in de hevige beats met hun potige gothic rock. Ze mogen dan al een nieuwe cd meebrengen - de eerste in zeven jaar -, ze wisselen de nummers daaruit vlot met oudere hits als ‘Ceremonial’ en uiteraard ‘Nineties’. Luc Van Acker maakt er een feestje van in zijn zeemanspakje en met zijn zevenkoppige band. Je weet nooit wat te verwachten met deze eigenzinnige artiest. Deze keer speelt hij op veilig en speelt hij de nummers uit zij succesplaat ‘The Ship’. A Split Second zijn dan weer uiterst voorspelbaar. Zij spelen gewoon hun talrijke hits, en dat wordt duidelijk in dank afgenomen door het steeds talrijker wordende publiek.

Luc Van Acker met een Chinese muts. David Salomon in smoking. Marcel Vanthilt in wit kostuum. Dit moet wel Arbeid Adelt! zijn. Verleden jaar brachten ze een driedubbelaar uit met hun gehele oeuvre, maar die nummers mogen vandaag een moderner kleedje passen. Klasse, zeggen wij. Nog nooit gehoord van The Honeymoon Cowboys? Wij ook niet. Ze blijken een samenwerking te zijn tussen leden van Siglo XX en Tom Van Troyen van Spiral of Silence, en spelen voornamelijk nummers van Siglo XX. Alweer een hoogtepunt. The Customs zijn zowat het Belgische antwoord op The Editors en The National, wat poppy maar best aardig. Diary of Dreams hebben we destijds ook op Eurorock 2001 gezien. Ik herinner me dat ik hun set toen ontzettend zwaarmoedig vond. Dat gevoel heb ik vandaag niet meer. Gewenning, zeker?

Ook Cruxshadows speelde in 2001 op dit veld, en dat geldt hier voor veel groepen. Hun optreden was toen echt indrukwekkend. Intussen zijn er meer fluokleuren, danseressen en knappe meisjes bijgekomen, maar het heeft niet meer hetzelfde effect op mij. Suicide Commando - yep, ze waren er in 2001 ook bij - speelt hier een thuismatch. De fans zijn er dan ook als de kippen bij om zijn bikkelharde beats en suïcidale achtergrondbeelden mee te pikken. Vive La Fête zijn de twaalfde en laatste Belgische groep. Els Pynoo, Danny Momens en co. laten zich nog steeds beïnvloeden door uiteenlopende muziekstijlen als new wave, nouvelle vague en neue welle. Wie hen al gezien heeft weet wat te verwachten. ‘Het is twaalf jaar geleden dat we op dit festival speelden’, laat Oomph weten, want ook zij waren er destijds bij. ‘Het betekent dus dat we oud zijn.’ Sommigen vroegen zich af of deze Rammstein avant la lettre er vandaag iets deftigs van zou maken. Een twijfel die vakkundig werd weggewerkt door een stevige groep met een nog stevigere set.

Geen drukte om naar ASP te gaan kijken. Ze mogen dan al tot de absolute top horen in Duitsland, het Belgische publiek kijkt eerder de kat uit de boom. Dat ASP zijn meesterlijke teksten voornamelijk in het Duits schrijft zal er wel iets mee te maken hebben. Er is alleszins teleurstellend weinig volk voor zo’n topoptreden, en in feite voor de ganse dag. Terwijl Apoptygma Berzerk aan zijn set begint - we hoorden achteraf dat ze het erg goed gedaan hebben - verlaten wij het festivalterrein. Het is al vrij laat en morgen volgt nog een drukke dag met een paar indrukwekkende namen.

Geen opmerkingen: