zondag, oktober 26, 2014

Perverted by Language: Boxers

Mijn eerste herinnering aan Perverted by Language dateert al van 2008. Toen speelde de groep op de Fantastique.Night als opener voor Red Zebra en For Against. Ik was meteen onder de indruk van deze nieuwkomer - het moet één van hun eerste optredens geweest zijn - die de belofte in zich hield van extra kwaliteitsvolle postpunk.

Later speelde dit ensemble ook op de Dark Entries Night, een optreden dat hen zo beviel dat ze de opnames op internet gezet hebben als een ‘officiële bootleg’. Dat schept natuurlijk een band, net als de verschillende interviews die ze ons webzine gegund hebben. (Jarenlang was ook hun eerste demo ook vrij te beluisteren op het wereldwijde web, maar omdat de groep erg ontevreden was over de opnames - die de intensiteit van een live-uitvoering niet wisten te benaderen - vielen deze ten prooi aan genadeloze zelfcensuur.)

Na meer dan acht jaren componeren en optreden komt nu eindelijk het officiële debuut van de groep uit: Boxers. Het resultaat mag er zijn: 10 nummers heerlijk intelligente en melodische postpunk. De eerste link waar ik in 2008 aan dacht was het clichématige Joy Division. Maar dat is niet helemaal accuraat. Het samengaan van twee gitaren op een stevige basis van drum en bas doet me vandaag eerder denken aan The Church of vooral - en dat is de referentie die u moet onthouden - aan The Chameleons. (De naam Perverted by Language is natuurlijk een verwijzing naar één van de betere platen van The Fall. Ikzelf ben niet zo’n fan van het gekauw van Mark E. Smith, en zou dit dus niet als ijkpunt nemen.)

De plaat valt met de deur in huis. ‘There’s an intimacy in the distance you keep’ zingt Jezz met zijn baritonstem bovenop spetterende gitaar- en baslijnen en gedreven drums. Een uitstekend begin. 'Elephantine' doet het bij aanvang iets trager maar groeit eveneens uit tot een levendige song met schitterende gitaren. Ook ‘The Idealist’ is een topper, met alweer dezelfde ingrediënten. ‘Amandine’ doet een beetje denken aan Faith & The Muse. Mischien is het de stem van bassiste Élise Boënnec - het enige nummer waarop zij zingt, trouwens - die wat wegheeft van Monica Richard. Of misschien ligt het aan de begeleiding, die wel wat doet denken aan Faith & The Muses meer gitaarerichte liedjes (al hoor ik er zelfs wat Cocteau Twins in). Het is boeiend om te horen hoe dit nummer zich ontpopt van een vrij rustig nummer tot een ware gitaarorgie. Iedereen zal ermee instemmen dat dit één van de hoogtepunten op deze cd is. Ik ga niet alle nummers afgaan, maar je mag er op rekenen dat ‘Boxers’ de kwaliteit vrij constant weet te houden en dat er geen overbodige nummers op deze schijf staan.

Het was lang wachten op het debuut van Perverted by Language, maar het loonde de moeite. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat de dame en heren beretrots zijn op hun creatie. ‘Beter als de nieuwe U2’ is een leuze die ze met veel vreugde ronsbazuinen. En hoewel we de nieuwe U2 niet gehoord hebben stemmen we hier zonder meer mee in. Bescheidenheid mag dan wel sieren, onbescheiden zijn is potsierlijk, leuk en in dit geval niet eens misplaatst.

Perverted by Language


Geen opmerkingen: