dinsdag, april 12, 2016

Lacrimosa: Glorieuze terugkeer van goth-grootheden

Het was niet minder dan zeven jaar geleden toen Lacrimosa voor het laatst ons belgenlandje bezocht, en dat terwijl de groep hier zijn eerste stappen buiten Duitsland deed en jarenlang bijzonder populair was. Met hun optreden zaterdag in Roeselare bewezen Lacrimosa – intussen 25 jaar oud – dat ze nog steeds zalen kunnen doen vollopen en het publiek met gemak rond hun vingers winden.

Canterra uit Leipzig had de eer om de avond te openen. Een eerste beperkte YouTube-analyse had niet zo veel indruk op mij gemaakt, maar live was het erg bekoorlijk en energiek. Ik dacht bij momenten zelfs aan Epica, al is de muziek manifest minder technisch en blijft het orkestrale beperkt tot eenvoudige synthlijntjes. De symbiose was er wel, en ik zie deze groep nog wel naam maken in de female fronted metal scene.

Het optreden van Lacrimosa begint traditiegetrouw met het thema-melodietje, en dan stort de groep zich meteen op hun nieuwste werk met ‘Der Kelch der Hoffnung’ en ‘Kaleidoscope’, twee sterke composities waarin snelle en trage passages elkaar afwisselen. Dan neemt de teletijdsmachine ons terug naar 1995 met ‘Schakal’, het nummer dat de overgang van Lacrimosa van zwaarmoedige darkwave naar bombastische gothic-metal aankondigde, alsook de uitbreiding van het eenmansproject van Tilo Wolff tot een duo met Anne Nurmi.

De overgang naar meer gitaargerichte composities viel niet bij iedereen in goede aarde, maar gaandeweg wist Tilo Wolff de mensen te overtuigen dat hij ook hierin grensverleggende dingen kon doen. De grote hit ‘Stolzes Herz’ uit 1997 zal hier zeker aan bijgedragen hebben. ‘Apart’ is wellicht één van de mooiste nummers waarop Anne Nurmi zingt, en is afkomstig van één van de mooiste Lacrimosa-platen ooit: ‘Echos’ uit 2003, waarvan de meeste nummers omwille van hun symfonische structuur moeilijk live uit te voeren zijn.

De mensen die graag blijven klagen dat ze enkel van de drie eerste platen van Lacrimosa houden, hebben ongetwijfeld genoten van ‘Crucificio’ - al viel de zang wat schraal uit in vergelijking met de oorspronkelijke meerstemmige versie – en van het ellenlang uitgestrekte ‘Flamme im Wind’, allebei van ‘Satura’ uit 1993.

Na nog wat omzwervingen naar ‘Elodia’, ‘Lichtgestalt’, ‘Sehnsucht’ en ‘Revolution’ – yep, behalve de twee eerste platen werd elk Lacrimosa-schijfje hier met minstens één nummer vertegenwoordigd – keert Tilo Wolff terug naar zijn laatste spruit ‘Hoffnung’. Hij geeft graag wat uitleg bij het concept, want de plaat is een reflectie op alle aspecten van het fenomeen ‘hoop’. Dat hoop te maken had met het uitreiken naar de toekomst, hadden we al vernomen uit ons recent interview met Wolff. Maar dat de toekomst steeds onzeker is, volkomen onvoorspelbaar, net zoals je je moeilijk een kleur kunt indenken die je nog nooit gezien hebt. Dat is het thema van ‘Die unbekannte Farbe’.

Na verschillende nummers uit ‘Hoffnung’ neemt de groep afscheid met ‘Irgendein Arsch ist immer unterwegs’, een meezinger van formaat die aantoont hoezeer Lacrimosa het publiek vanavond totaal veroverd heeft.

De bisronde vangt aan met een zeer uitgestrekte versie van ‘Apeiron – Der freie Fall’, een nummer dat op ‘Hoffnung’ in twee delen uitgevoerd wordt. Het nummer is lang, somber en melodramatisch, en je hebt er het gevoel bij dat je naar een groep staat te luisteren die het meer moet hebben van lange, pikzwarte atmosferische stukken dan van metal. Na zoveel duisternis klinkt zelfs ‘Alles Lüge’ als een luchtig deuntje, en dat is met het daaropvolgende zeer poppy ‘Keine Schatten mehr’ van de laatste cd niet anders.

De ovatie voor de groep is ontzettend groot. Als ze bij hun tweede bisronde ‘Der Morgen danach’ starten, stijgen een hoop papieren hartjes en duiven de hoogte in, een actie van de Russische fanclub, die samen met heel wat buitenlandse fans helemaal naar Roeselare waren afgezakt. De groep verlaat het podium voor de derde keer, maar het publiek blijft gewoon schreeuwen om meer. En ja, de groep komt terug om een laatste nummer te spelen: ‘Copycat’ waarop we Anne Nurmi zien pogoën met gitarist JP Genkel en ook bassist Jenz Leonardt een strofe mee mag zingen.

Na opnieuw een lange ovatie komt de groep nogmaals terug voor het allerlaatste nummer. ‘Der brennende Komet’ is altijd al een live-klassieker geweest, en het is niet enkel het publiek dat uit de bol gaat. Want voor de groep is dit de afsluiting van hun ‘Underwelt-tour’. Na afloop vallen de groepsleden elkaar in de armen, en na uitvoerig afscheid te nemen verlaten ze het podium onder luid applaus. Ook zij hebben zichtbaar van de avond genoten.

Setlist: Lacrimosa Theme / Der Kelch der Hoffnung / Kaleidoskop / Schakal / Stolzes Herz / Apart / Crucifixio / Alleine zu Zweit / Lichtgestalt / Flamme im Wind / Die unbekannte Farbe / If The World Stood Still A Day / Feuer / Unterwelt / Thunder and Lightning / Irgendein Arsch ist immer unterwegs / / / Apeiron - Der freie Fall / Alles Lüge / Keine Schatten mehr / / / Der morgen danach / / / Copycat / / / Der brennende Komet

Geen opmerkingen: