dinsdag, mei 06, 2014

Diary of Dreams: Elegies in Darkness

Diary of Dreams heeft een nieuwe cd uit, en dat is op zich al een evenement. De groep behoort immers tot het beste wat de zwarte scene vandaag te bieden heeft, en ze staan er om bekend om vrij consistent goede cd’s af te leveren. Ook muzikaal is hun aanbod consistent. Grote stijlveranderingen of muzikale experimenten heeft de groep nooit gekend, wat maakt dat hun verschillende cd’s in principe inwisselbaar zijn.

Toch zijn er platen die een voorkeur genieten. ‘Freak Perfume’ (2002) wordt vaak als een hoogtepunt beschouwd, en was zeker hun grootste commercieel succes met hits als ‘The Curse’ en ‘Traumtänzer’. Het succes van het album valt minstens gedeeltelijk te verklaren door het groter gebruik van dansbare ritmes en elektronica, dat soms bij de futurepop aanschuurt. Zelf geef ik de voorkeur aan ‘End Of Flowers’ (1996), de tweede cd en één van de zwaarmoedigste platen is in mijn verzameling (en er zitten nogal wat zwaarmoedige platen in die verzameling).

In de tijd van ‘End Of Flowers’ stond Diary of Dreams nog bekend als het zijproject van de bassist van The Garden Of Delight: Adrian Hates. Zonder The Garden Of Delight te willen vexeren kunnen we stellen dat Hates zijn voormalige groep in populariteit oneindig heeft weten te overtreffen, en veel mensen zich zelfs niet meer bewust zijn van zijn toenmalige bijdrage aan de gothrock-groep.
In den beginne en voor het grootste deel van zijn oeuvre deed Adrian Hates alles alleen, maar sinds Nigredo (2004) hoort minstens Gaun:A - de gitarist met de prachtige hanekam - tot de vaste samenstelling van de groep. Later zijn daar nog verschillende andere namen bij gekomen, waaronder Torben Wendt, die zich ondertussen weer concentreert op zijn hoofdproject Diorama. Tegenwoordig bestaat de groep naast Hates en Gaun:A nog uit Flex op gitaar en Dejan op drums. Het feit dat er nu twee gitaristen in de groep spelen geeft al aan dat deze cd iets meer gitaargericht is.

Dat Diary of Dreams een typisch geluid heeft en een consistente carrière heeft uitgebouwd hoeft echter niet te betekenen dat het allemaal eenheidsworst is. Eigenlijk wordt de hele diversiteit van het oeuvre van Diary of Dreams hier breed uitgesmeerd, en die loopt van dansbare elektronische nummers (‘Dream of a Ghost’), sombere gitaargerichte songs (‘a dark embrace’, ‘the battle’) tot zachte ballades (‘Die Gassen der Stadt’, ‘deamon’), al zijn verschillende nummers ook gewoon een mix van dit alles (de geweldige single ‘a day in december’, ‘The Game’). Ook bevat deze cd meer Duitstalige nummers dan vroegere cd's van de groep (‘Malum’, ‘StummKult’…).

Naast de gebruikelijke bombast, die op deze cd misschien nog eens extra aangedikt werd, vallen ook de meer complexe ritmes op, met meerdere lagen opeengestapelde percussiegeluiden. Ook de gitaargeluiden zijn merkwaardig, en beperken zich zeker niet tot het aanslagen van akkoorden en het spelen van solo’s. Je moet er goed op letten, want sommige gitaargeluiden zijn heel subtiel en vallen niet meteen als gitaar te herkennen.

De versie die hier voor mij ligt is de special edition. Er staan drie nummers meer op dan op de reguliere cd (goed voor 74 minuten muziek in plaats van 60). En neen, dat zijn geen overbodige nummers, maar nummers die kwalitatief even hoogstaand zijn als de rest van de cd. Rep je als je deze versie nog op de kop wil tikken, want special editions van Diary of Dreams staan erom bekend snel uitverkocht te zijn.

Samengevat: Diary of Dreams heeft opnieuw een uitstekende cd afgeleverd, maar misschien zelfs meer dan dat. Deze cd zou wel eens een mijlpaal kunnen zijn. Omdat het alles verzamelt wat de groep in zijn carrière heeft gedaan, omdat de composities zo uitgekiend zijn, omdat het een samenhangend geheel vormt en omdat alles tot in de puntjes afgewerkt is. Deze hoort zeker bij de betere cd's van Diary of Dreams.





Geen opmerkingen: