zondag, oktober 20, 2013

Aroma di Amore: Samizdat

Wat doe je met een stelletje overjaarse punkers die eigenlijk al oud genoeg zijn om in hun luie zetel van hun brugpensioen te genieten. Activeren, zo horen we Bart De Wever en Kris Peeters al in koor zeggen, en vreemd genoeg is dat ook wat Aroma Di Amore doet. En ze leveren daarbij een uitmuntend werk af.

Punkdichter Didi De Paris zoekt in 1980 naar muzikanten om hem te begeleiden op Humo’s Rock Rally. Hij brengt Fred Angst, Elvis Peeters en Andrea Smits samen, en ze zullen samen een set van absurde poëzie en chaotische muziek leveren die wellicht vergeten zou zijn als de laatste drie niet beslissen om twee jaar later opnieuw op de Rock Rally te spelen onder de naam Aroma di Amore. Met de ep Koude oorlog en vooral met de single Voor de dood begint Aroma een cultreputatie te krijgen. De sfeer van grote dagen uit 1985 brengt echter niet de doorbraak naar het grote publiek waarop platenmaatschappij PIAS gehoopt had.

Met de excellente LP Harde Feiten uit 1986 breekt de groep voor het eerst echt door. Maar de verkoopcijfers van opvolger KoudvuuR vallen behoorlijk tegen, en de groep begint aan een hiaat die nu en dan onderbroken wordt door een reünie. Het is ons eigen BIMFest dat Aroma di Amore terug samenbrengt in 2004. Van dan af zal Aroma weer regelmatig optreden en schrijven ze zelfs nieuwe nummers. De twee LP's, alle singles en EP’s werden in 2009 netjes verzameld op ‘onverdeeld’, een dubbel-cd die met 45 nummers het volledig oeuvre van de groep tot dan toe bevat.

Ondertussen concentreerde Peeters zich op De Legende, een aan Nick Cave en Tom Waits verwant project dat zonder twijfel één van de meest onderschatte Nederlandstalige groepen is. Fred Angst van zijn kant deed het meer elektronisch met het triphop-trio Kolk en met zijn instrumenteel soloproject Zool. Al deze ervaringen hebben zeker bijgedragen om van de nieuwe cd een topper te maken.

De donkere programmatie van Angst vinden we op Schoenen of op Nu we allemaal alleen zijn. Het land is moe is een prachtig uitgesponnen nummer dat aanvangt met zachte harmonica en elektronica, en dan opbouwt tot een orgie van gitaar en percussie. Kom terug wemelt zelfs in een dramatiek die ongehoord is voor Aroma. Legende-metgezel Geert Waegeman speelt mee op Hoor hoe weent mijn ziel en Lucifer, Gerrit Valkenaers biedt zijn pianokunsten aan op Nu we allemaal bijeen zijn, terwijl rechttoe rechtaan punknummers als Stront en Winst/Verlies aantonen dat de ouwe rakkers hun streken nog niet verleerd zijn.

Bij de cd vind je ook een aantal gedichten. ‘Die je niet kan downloaden en op je mp3-speler zetten’, hoor ik Elvis Peeters nog zeggen op de presentatie van de cd in de AB, ‘en die het dus enigszins noodzakelijk maken om de cd aan te kopen.’ Het is een voorbeeld dat misschien navolging zal krijgen om de daling van de cd-verkoop tegen te gaan, al moet je dan wel het talent hebben om verzen te schrijven als:

Daar staan ze, voor de foto
in de kleuren die hen passen.
Ze willen een regering vormen.
Ze kijken hoe de kat uit de boom valt,
hoe de aap uit de mouw komt,
hoe de vork in de steel zit.

Misschien laat ik me wat meeslepen door mijn enthousiasme voor iets nieuws en fris. En hoewel ik het verleden zeker niet wil versmaden, heb ik het gevoel dat dit de beste uitgave van Aroma Di Amore ooit is.

Aroma di Amore



Geen opmerkingen: