maandag, april 21, 2014

Autopsia: Palladium

Het is moeilijk om pessimistischer te zijn dan Autopsia. Hun hoofdthema is de dood. Ze doen uitspraken als: ‘Autopsia is een grafsteen op het graf van de tijd. Autopsia is archeologie. Het discours van en over het begin. Aan het begin staat de dood.’ Hun cd’s dragen namen als ‘Death is the mother of beauty’ (een citaat van Wallace Stevens) en ‘Humanity Is The Devil 1604 - 1994’. Andere thema’s die ze aansnijden zijn religie, metafysica en technologie.

Autopsia is een mysterieuze groep die in de muziekmythologie wellicht bekend zal blijven als een aan Laibach aanverwante groep. Aanverwant omdat ze ook uit ex-Joegoslavië stammen, meer bepaald uit Servië, al opereren ze sinds 1991 uit Praag. Aanverwant ook omdat ze zich met een multitude van kunstvormen bezig houden. Industriële en martiale muziek natuurlijk, maar ook beeldende kunst, fotografie, film en literatuur. Aanverwant tenslotte omwille van de apocalyptische sfeer die in hun kunst heerst.

Het mysterie rond Autopsia is compleet. We weten dat ze in 1980 ontstaan zijn. De leden (of het lid, al naargelang) zijn volledig anoniem. Op het enige optreden dat ik ooit van hen zag - op het WGT in Leizig, één van de zeer zeldzame optredens van de groep - zaten de muzikanten verscholen achter een zwart gordijn, terwijl hun muziek in de grote hal van het Völkerschlachtdenkmal weergalmde.
 
‘Palladium’ wordt vaak één van de beste cd’s van Autopsia genoemd, en het was dan ook al even wachten op een heruitgave. Die komt er nu eindelijk via Old Europa Cafe. De weerklank die de cd gehad heeft, wordt vaak verbonden aan het moment waarop het uitkwam: 1991, net voor het uitbreken van een reeks verschrikkelijke oorlogen in ex-Joegoslavië. De muziek leek toen goed aan te sluiten bij de politieke gebeurtenissen.

Maar hier schuilt toch ook een groot verschil met Laibach: Autopsia is in feite nauwelijks politiek geladen. Bij hen geen verwijzingen naar totalitarisme of dubbelzinnige ideologische uitspraken. Enkel doemdenkerij en hopeloosheid. ‘Palladium’ straalt uiteraard een apocalyptische sfeer uit, maar dat kan ook van hun ander werk gezegd worden en is dus niet noodzakelijk aan de historische gebeurtenissen gelinkt. De opnames dateren trouwens uit 1989. 

Hun muziek wordt vaak als ‘industrial’ omschreven, maar dat behoeft toch enige nuance. Wat we horen zijn bombastische symfonische stukken die repetitief geloopt worden en onderstut worden door duistere soundscapes en martiale percussie. Alles is volledig instrumenteel.

Omdat de oorspronkelijke cd slechts ongeveer 40 minuten duurde, heeft Old Europa Café ervoor gekozen om deze heruitgave aan te vullen met een selectie nummers uit ‘Factory Rituals’ dat ongeveer rond dezelfde periode opgenomen werd voor een Autopsia-tentoonstelling in Belgrado, en die in sfeer en instrumentatie heel goed aansluit bij het hoofdwerk. Als uitleg bij de nummers liet de groep zich weer uiterst pessimistisch uit: ‘in een maatschappij waarin alles geprivatiseerd is, houden enkel rituelen alles bijeen’.


Geen opmerkingen: