dinsdag, april 28, 2015

Arbeid Adelt! : Mag ik nu eindelijk uw vriendin muilen of hoe zit het?

In de aanloop van het Eurorock festival vonden we het nodig om Marcel Vanthilt even aan zijn oren te trekken (en achteraf een sjot in zijn k*#%@n te geven, u zult wel begrijpen waarom) om hem uit te vragen over de activiteiten en de plannen van Arbeid Adelt! Want er is niet enkel het optreden op Eurorock - de groep treedt er op vrijdag 15 mei op - er is ook de recente uitgave van de ‘Best Of 3CD’ die zowat het hele oeuvre van Arbeid Adelt verzamelt, er zijn de talrijke optredens en de geruchten over nieuw materiaal. We spitsten onze oren…

Dag Marcel. Eind 2013 kwam de verzameling ‘Best Of 3CD’ uit, een verzameling van nagenoeg al jullie materiaal. Naar aanleiding hiervan treden jullie ook weer vaker op. Zal de cd-uitgave een doorstart van Arbeid Adelt! betekenen?

Absoluut! Omdat reacties goed zijn en we zelf er weer helemaal op kicken, gaan we door, tot iemand ons van het podium knalt. Deze winter deden we 'n serietje café- en club-optredens en die vielen telkens wreed mee, publiek enthousiast, wij in vorm, soms ter plekke songs bedenkend, scherp staan we! En dus doen we door, er is nieuw materiaal in de maak, na de zomer komt er 'n nieuw album, voilà!

Het is vreemd dat veel van het werk van Arbeid Adelt! zo lang niet beschikbaar was. Jullie zijn nochtans nooit vergeten - ‘De dag dat het zonlicht niet meer scheen’ wordt nog steeds regelmatig op de radio gespeeld - en hebben twee exclusieve concerten gedaan met ‘Jonge helden’ in 2010 en 2011. Waarom heeft het zo lang geduurd?

Eerst omdat er 'n conflictje was platenfirma EMI-Belgium. Toen dat conflictje opgelost was, bleek EMI-Belgium plots niet meer te bestaan! Warner Music had de zaak overgenomen, waardoor het allemaal weer langer duurde vooraleer onze compilatie eindelijk gereleased werd. Doch het was het wachten waard, het is 'n gedegen 3cd-box geworden, we zijn er trots op.

Twee maanden na de oprichting van Arbeid Adelt! in 1981 stond de eerste single er al: ‘Ik sta scherp’. Niet lang daarna volgt ‘De dag dat het zonlicht niet meer scheen’, die de doorbraak van de groep betekende. En in 1983 kwamen de twee ep’s uit: ‘Jonge helden’ en ‘Le chagrin en quatre-vingt’. Dat ging toch allemaal ontzettend snel, of niet?

Ja, dat ging snel. En eigenlijk was het ook even snel gedaan. We hebben ons eerste 'laatste' optreden gespeeld toen de tweede mini-elpee uitkwam, in september 1983. Helaas werd de single uit de mini-elpee, 'Lekker Westers', plots 'n hitje. Toen moesten we wel doordoen, ook al zat Luc Van Acker intussen al in Londen met Shriekback te jammen. Jan Vanroelen & ik hebben er dan maar Dani Klein en Willy Willy bijgehaald zodat AA! nog 'n jaar of drie voluit is kunnen gaan. In 1986 zijn we dan nog 's gestopt, omdat de hele Belpop op zijn gat zat. Om vervolgens in 1990 opnieuw te beginnen en nu, in 2015, alweer 'n doorstart te maken. Wij gaan gewoon door tot we dood zijn, en wellicht ook daarna!

Jullie kozen van meet af aan voor Nederlandstalige teksten. Als ik het goed begrepen heb wilden jullie zich onderscheiden van het sloganeske van de punk. Wat had Nederlands verder nog als meerwaarde?

Vooral dat er nog zoveel woorden zijn die andere tekstschrijvers nooit gebruiken: 'filatelist' (uit 'De Dag Dat Het Zonlicht Niet Meer Scheen'), 'titanium & plutonium' (uit 'Ik Sta Scherp'), 'amusementsbedrijf' (uit 'Het Amusementsbedrijf'), et cetera. Ik vind het 'n geweldig spel en ook 'n heerlijk hersenbreken om geen voor de hand liggende woorden of beelden te gebruiken. Het maakt het 'n onuitputtelijke bron. Meestal gaan liedjes over de liefde, zeer saai is dat. Bij AA! gaan ze zelden over de liefde, wel over sex ('Johnny Sexpistool', 'Grijp me nu') omdat sex boeiend is en de liefde eerder kneuterig en zelfbeklagend. Ik schrijf liever over leegheid, gebouwen of wereldgeschiedenis. Als je dat doet is je eigen taal de beste, in het Engels gaat het snel erg belachelijk slecht worden, vrees ik.

Ik merk in de teksten ook een hang naar het absurde, naar dada en modernisme. Je hebt ook verschillende vertoningen van Paul Van Ostaijen gemaakt. Waren je teksten van meet af aan bedoeld om hierdoor beïnvloed te zijn, of heb je gaandeweg ontdekt dat je iets gemeenschappelijk deed met de modernisten?

Dat is gaandeweg gekomen. Het moet onbewust in mijn gezeten hebben, want toen ik 25 was kende ik weinig van de literatuurgeschiedenis. Het rare is dat ik nog steeds het interbellum op allerlei gebieden 'n heel interessante periode vind: jazz, art-deco, Van Ostaijen, futurisme, kubisme ... Heel grensverleggend allemaal, zowel qua grafiek als dynamiek. Vooral ook dat het veel normen wegvaagt, is - net zoals bij punk - essentieel, en dat inspireert mij enorm.

Jullie hebben de hoogdagen van de new wave gekend. Welke verschillen zien jullie tussen muziek maken in de jaren 80 en vandaag de dag?

Het is makkelijk om heel nostalgische te zijn: toen was het beter, echter, straffer. Misschien is dat ook wel zo. Ik vind in elk geval veel van de punk- & newwave-singletjes die toen verschenen nog steeds heel sterk en vooral anarchistisch. Die anarchie zie ik vandaag veel minder, ook al geeft het internet wel iedereen de kans om te doen waar hij/zij zin in heeft. Misschien moet je vandaag minder in opstand komen omdat je creatief makkelijker een ei kan leggen. Er zijn muziekwedstrijden, er is YouTube, Pukkelpop ... er is zoveel èn het is goed georganiseerd. Je hebt vandaag dus eigenlijk meer mogelijkheden dan toen en dat is goed.

Heruitgaven van klassiekers uit de jaren 80 schijnen nog vrij goed te verkopen. Voor jonge artiesten is het echt heel moeilijk om hun werk nog uit te geven op cd, tenzij je gewoon alles zelf doet. Jullie hebben heel wat ervaring in de muziekindustrie. Hoe denken jullie hierover?

De muziekindustrie is kapot, ja. Niks verkoopt nog. Muziek wordt gratis weggegeven en dat is in feite schandalig. Want muziek kost heel veel tijd en vaak ook veel geld om te maken. Waarom mag dat niks kosten? Een brood bij de bakker kost ook geld, een auto krijg je ook niet gratis, waarom muziek dan wel? De waarde is heel erg gedevalueerd, erg spijtig. Maar, dit gezegd zijnde, de kanalen om muziek te verspreiden zijn verduizendvoudigd en dat is fantastisch. Wij maken 'n nieuw album en weten nog niet wie het uitbrengt. Maar dat maakt niks uit, desnoods doen we het zelf, net als in de punktijd. We hebben de platenindustrie niet nodig. Wat we wel nodig hebben zijn de concerten: als we onze muziek niet live kunnen spelen bestaan we niet. En concerten zijn ook nog zowat het enige waar je geld voor krijgt, dus: leve Eurorock!

Je zegt dat er nog nieuw werk op komst is. Hoe ver staan de vorderingen hiermee?

We hebben redelijk veel basisideeën klaarstaan, er zijn zelfs ook al heel wat nummers helemaal àf met tekst en al. In april en mei nemen we 'n hele zwik materiaal op en in juni wordt er gemixt en afgewerkt. Normaliter laten we het album in september of oktober op de mensen los. Arriba!
In 2013 kwam een split-ep uit met BeNe GeSSeRiT. Waarom staan de twee nummers die jullie daarvoor opnamen staan niet op de drie cd-box?

Uit plaatsgebrek. Er konden maar 22 nummers per cd, of 70 minuten maximaal, en we hadden al teveel. Extraatjes zijn altijd leuk voor speciale uitgaven, zoals onze picturedisc van RecordStoreDay, daar staan op de b-kant obscure instrumentale nummers, dat is voor de die-hard verzamelaars.

En, kijken jullie uit naar Eurorock? Zijn er andere groepen die jullie willen zien op de affiche?

Peter Hook is altijd 'n gebeuren, zal zeker goed zijn. Killing Joke natuurlijk, met hen speelden we in 1985 op het Seaside Festival in De Panne. Front 242, nog steeds één van onze beste exportbands ooit. Fields of the Nephilim? Dat is lang geleden! Vive La Fete, altijd goed & Luc Van Acker als dj: shake your coconuts, baby!

We zijn vriendelijke mensen. We geven jullie het laatste woord…

Mag ik nu eindelijk uw vriendin muilen of hoe zit het? Oh, pardon, het is uw moeder.

Geen opmerkingen: