Empusae bestaat binnenkort 20 jaar. Dat is lang, en met 8 cd's en een hoop bijdragen en samenwerkingen op zijn kerfstok kunnen we zeggen dat Sal-Ocin - oftewel Nicolas Van Meirhaeghe - zijn muzikale stempel gedrukt heeft. Zijn muziek kunnen we misschien omschrijven als dark ambient, maar het onderscheidt zich van andere projecten door de combinatie van elektronische en akoestische klanken. En ook door het hoogstaande niveau van de composities. Binnenkort speelt Empusae op de tiende editie van de Dark Entries Nights, op 9 januari 2015 in de Kinky Star in Gent. En dus schotelden we Sal-Ocin een paar vragen voor.
Dag Nicolas. Empusae bestaat volgend jaar 20 jaar. Dat is een behoorlijke tijdsspanne waarin je heel wat verwezenlijkt hebt. Hoe kijk je terug op die 20 jaar? En wat was voor jou het hoogtepunt?
Volgend jaar is het inderdaad 20 jaar geleden dat ik mijn eerste noot componeerde onder de naam Empusae en ook de eerste performances deed. Wat ik opmerkelijk vind, is dat het concept van toen tot op heden nog steeds hetzelfde is. Het blijft een "soundtrack for an imaginary movie". De technieken en sound zijn wel veranderd maar voor mij doe ik momenteel net hetzelfde als 20 jaar geleden. Een enkele hoogtepunt noemen is onmogelijk, maar degene die erbij horen zijn zeker de muziek die ik componeerde voor de Extra-Muros stripverhalen van Daniel Hulet bij Casterman, de meer dan 100 optredens wereldwijd en de samenwerkingen (Symbiosis) met mijn idolen (Arcana, In Slaughter Natives, ORE, Sonar, etc.) en het Empusae & friends concert op Maschinenfest 2010 met onder andere Monolith, S.Alt, ACS, Mimetic, Xabec, Roger Rotor, the law-rah collective,...)
Al die tijd ben je het enige lid van het project gebleven, al laat je je live bijstaan door Tom De Doncker en Benjamin Sperling. Is het belangrijk dat Empusae je eigen project blijft?
Ja, toch wel. Het componeren is een heel ander concept dan het live uitvoeren. Wat muziek maken betreft ben ik heel anti-sociaal. Ik kan me pas helemaal laten gaan als ik alleen ben met mijn muzes en mijn instrumenten. Ik hecht meer en meer belang aan wat Tom en Benjamin doen bij optredens. Tom en ik werken al samen sinds het begin, dus bij het live gebeuren zijn we helemaal naar elkaar toe gegroeid en samen met wat Benjamin doet met gitaren en accordeon is het voor mij de ideale set-up. Ik ben ook niet meer van plan om nog zonder hen op te treden. Ook al betekent dat minder shows vanwege hoger budget. Ik zou het eerder frustrerend vinden om zonder hen mijn ding te doen.
Anderzijds valt Empusae op door de talloze samenwerkingen met andere artiesten. De lijst is eigenlijk te lang om op te sommen, maar laat ons toch even Implant, This Morn’ Omina, Ah Cama-Sotz, IC 434 en Nick Grey vermelden. Op één van de vorige edities van Porta Nigra speelde je naast je eigen set nog bij Triarii en In Slaughter Natives. Hoe kom je aan al die samenwerkingen? En wat is de meerwaarde voor je eigen muziek?
Al die samewerking kwamen en komen tot stand omdat ik een grote passie heb voor muziek. Als ik een project ontdek waarmee ik een zekere affiniteit heb, dan kan ik het niet laten om die te contacteren om hen iets voor te stellen. Bij vele gevallen (INS, ORE, Triarii,..) kwam de vriendschap eerst en volgde een samenwerking later. Ondertussen ben ik nu ook vast (live) lid van Triarii en Ordo Rosarius Equilibrio en als de logistiek en het budget het toelaten speel ik ook bij In Slaughter Natives, Ah Cama-Sotz, Sophia, TriORE. Het verschil bij het samen componeren is dat ik de artiesten zelf vraag om samen te werken, bij het live gebeuren is het net omgekeerd.
De meerwaarde is dat de artiesten in kwestie een grote invloed hadden en hebben op mijn composities. Voor mij was het dus ultiem om effectief met hen samen te werken en iets te maken door wederzijdse invloed en inspiratie. Daar is ook 'Symbiosis' tot stand gekomen. Het klinkt niet altijd even 'Empuseaans', althans het eindresultaat niet. Het was een soort van experiment en wat mij betreft een heel geslaagde.
Er staan weer een aantal samenwerkingen op til. Wil je daar al iets over kwijt?
Volgend jaar wordt eigenlijk heel decadent wat releases betreft. Ik kan ze echter nog niet allemaal verklappen, maar ik zal er al een paar bekend maken. Er komt een full album uit op het Canadees label Cyclic Law van ONUS (mezelf en Peter Bjärgö van Arcana/Sophia). Een zwaar emotioneel geladen melancholisch project dat gaat over de last van het leven. Ik heb meegewerkt aan de volgende ORE die uitkomt op Out Of Line. Er komt een split 7" met de Amerikaan LOSS op het Russische fetish label Sealt. Er zal een heruitgave uitkomen op dubbel vinyl van een collaboratie van een aantal jaren terug, die toen enkel op cd uitkwam en waarvoor 2 nieuwe nummer zijn gemaakt. Verder breng ik een andere full album uit op cd en vinyl, op twee verschillende labels en met een gitarist. De stijl is eerder post-industrial, post-rock, doom, ambient, sludge... De laatste uitgave zal waarschijnlijk een split 10" of 12" worden met een zekere Russisch Dark Ambient project.
Dit jaar beginnen we al vast aan de nieuwe Tzolk'in met Gwenn Trémorin (Flint Glass) en hopelijk (eindelijk) beginnen Nick Grey en ik aan onze full album.
In verschillende interviews sprak je al over je fascinatie voor film. Onlangs nog maakte je een soundtrack publiek voor At Land, een stomme film uit 1944. Moeten we Empusae zien als filmische muziek?
Wat mij betreft is het zeker een manier om Empusae te interpreteren, zo interpreteer ik het alvast zelf. Ik heb altijd de muziek van het project omschreven als 'soundtrack for the imagination'. Het gebeurt regelmatig dat fans mij hun persoonlijke ervaringen met bepaalde nummer delen. Het is fascinerend om te zien hoe persoonlijk de interpretaties zijn, hoe verschillend in effect op de fantasie van mens tot mens. De nummers hebben wel een titel maar die wijzen op de inspiratie die ik had tijdens het componeren, wat zeker niet betekend dat de luisteraar hetzelfde zou moeten voelen of ervaren. Dit is het concept ook dat ik hanteerde voor de soundtrack van "At Land" van Maya Deren. Ik heb muziek gemaakt op de beelden die ik zag, op wat ik op het moment zelf voelde. Moest ik vandaag herbeginnen, zou het hoogstwaarschijnlijk een andere ervaring zijn, een andere stijl, een andere interpretatie. Voor mezelf net als voor anderen is het vreemde ervaring om de film te zien met die composities. Ik zou eigenlijk best een tiental verschillende versies kunnen maken, allemaal geheel verschillend van elkaar. Voor mij betekent dit dat sfeer en interpretatie van muziek heel relatief kunnen zijn, en dus ook heel persoonlijk.
Empusae speelt met een mix van elektronica en akoestische geluiden, waarbij je ook vaak met zelf gebouwde instrumenten speelt. Dat geeft een heel speciaal gevoel, dat veel warmer aanvoelt dan zuivere elektronica. Ik merk – zeker op je laatste uitgaven – een grote verbondenheid met de natuur. Zijn al deze zaken met elkaar verbonden? Past dit in de algemene filosofie die je met Empusae aanhangt?
De natuur, vooral de flora (bossen en bomen) waren sinds het begin van heel groot belang voor dit project. De manier waarop ik er muzikaal mee omging is inderdaad geëvolueerd naar meer organisch door het gebruik maken van veldopnames en (zelfgemaakte) akoestische instrumenten. Het gebruik ervan geeft me de ruimte om nog meer met klank te experimenteren. De overgang van elektronica naar meer akoestisch is eigenlijk nooit een bewuste keuze geweest. Het kwam gewoon tot stand door een drang naar meer organische instrumenten. Misschien is het juist een fase of misschien komt het gewoon met de leeftijd of zo, maar ik leef er meer en meer in op en ik ervaar het "prutsen" met akoestiek als heel bevredigend en verslavend.
Je speelt op 9 januari samen met Kinderen van Moeder Aarde, de nieuwe groep van Bart Piette en zijn vriendin Els. Als ik me niet vergis kennen jullie elkaar al lang en hebben jullie in het verleden ook samengewerkt. Ken je zijn nieuw project, en zo ja, wat vind je ervan?
Het klopt dat we zo'n 15 jaar geleden ooit hebben samengewerkt. Door een gezamenlijke kennis is hij in mijn studio beland voor opnames van een aantal van zijn nummers. Eigenlijk zijn we elkaar wat uit het oog verloren, maar af en toe komen we elkaar wel eens tegen, vooral tijdens concerten. Om eerlijk te zijn ken ik zijn nieuw project nog niet. Ik zoek het ook bewust niet op omdat ik liever wacht op het moment dat ik ze live kan ontdekken. Mijn grootste crushes met bands komen als ik er niets van afwist en ze dan op podium ontdek. Als het mij bevalt, dan is het een ervaring die eeuwig blijft en ook steeds terugkomt als ik erna naar luister. Ik denk dat ik het bij dit project opnieuw zal hebben. De laatste keer dat ik hem zag was op Porta Nigra met de nieuwe Dead Man's Hill. Die man heeft een heel groot talent en is heel erg bescheiden. Bij deze ben ik dus echt benieuwd naar Kinderen van Moeder Aarde.
Dank voor dit interview. Wil je nog een laatste woord toevoegen?
Het laatste woord zal ik cliché gewijs besteden aan zelfpromotie. Donderdag 8 januari is er de vernissage van Nesisart (mijn levenspartner en ontwerpster van de laatste Empusae releases) in Consouling Store in Gent. Het merendeel van de expositie (tot 4 februari) bestaat uit werk die een rechtstreekse insiratie was voor Sphere from the Woods. Verder zijn de originele ontwerpen te zien van de covers die ze voor Empusae deed en nog ander muziek gerelateerd werk. Tijdens de opening zal ik als Empusae een solo-performance doen, hetgeen helemaal anders zal zijn als de show in de Kinky Star, meer sfeermuziek, knusjes en waarschijnlijk net iets donkerder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten