donderdag, januari 01, 2015

Kinderen van Moeder Aarde en Empusae op Dark Entries Night X

De Dark Entries Nights mogen binnenkort hun tiende aflevering vieren, en daarvoor hebben we weer twee prachtige groepen van eigen bodem weten te strikken.‘Muziek die de persoonlijke fantasie van de luisteraar ondersteunt.’ Zo omschrijft Empusae zijn eigen muziek en wij kunnen het zelf niet beter verwoorden. Al van zijn eerste release in 2002 brengt Nicolas ons heerlijke onaardse sferen die worden opgewekt door complexe tribale ritmes, industriële geluiden en slepende klanktapijten. Gedurende de jaren werd het allemaal wat minder ruig, maar waar de noise langzaam wegsijpelde, kwam er massa’s atmosfeer in de plaats. Elke concertzaal weet hij steevast om te toveren tot zijn eigen aparte universum. Empusae laat ons tijdens deze geniale liveperformances zowel hevig dansen als intens wegdromen.

Klein is het project al lang niet meer. Optredens op grote evenementen zoals Maschinenfest, fans van Rusland tot Afrika en samenwerkingen met de groten der Aarde (In Slaughter Natives, This morn’ Omina, Ordo Rosarius Equilibrio) bevestigen Nicolas’ status als beroemdheid in de industriële scene. Toch verloochent deze man zijn wortels niet en blijft hij ook kleine intense optredens verzorgen in kleine clubs zoals de cinépalace, en nu ook de Kinky Star.

Dit is meteen het punt in de tekst waarbij u uw agenda mag nemen want op 9 januari zal dit Belgische genie aantreden op de Dark Entries Night in de Kinky Star in Gent. Als voorprogramma krijgt u bovendien het, evenmin te onderschatten, Kinderen van Moeder Aarde. Het jongste project van Bart Piette (Dead Man’s Hill, Experiments in Darkness, The Earth King…) en zijn levenspartner Els is er één waar verbondenheid met de natuur centraal staat. Een exacte omschrijving hebben we nog niet, maar rituele en helende sjamanistische folk komt aardig in de buurt. Zo dit niet genoeg zegt moet u zelf maar even een kijkje komen nemen. U verliest er niets mee, want de Dark Entries Nights blijven tot nader order volledig kostenvrij. Op de drank na, natuurlijk.

Na de optredens zullen Dark Entries dj's - dj intens en dj Deno - hun vreemdste plaatjes boven halen om u tot een stuk in de nacht te entertainen.

Tijdschema:
  • 20u: Deuren
  • 20u30: Kinderen van Moeder Aarde
  • 21u30: Empusae
  • 22u30: Einde optredens, afterparty met Dark Entries dj's intens en Deno


Wat u natuurlijk hoort te weten is dat ik sinds kort livegitaar speel bij Kinderen van Moeder Aarde, en dat ik dus ook meespeel op het optreden van 9 januari. Het eerste concert dat we samen gedaan hebben was ter gelegenheid van het Parkveld-feest op zaterdag 19 juli. Het parkveld is een stukje groen in Heverlee waar de stad Leuven woon- en industriegebied van wil maken. Om dit te verhinderen heeft een groep mensen zich het recht toegeëigend om het land te bewerken en er allerhande activiteiten te organiseren. En zo kon je tijdens het Parkveld-feest twee dagen lang op de akker werken, aan debatten deelnemen, bomen beklimmen, veganistisch eten en zelfs overnachten.

Hier is de setlist van Kinderen van Moeder Aarde:
  • The Forest Is Eternal
  • Receiving The Gifts
  • Voor Jan In’t Groen
  • Walking Between The Veils
  • Smashing A Dent Into Reality
  • My Shoes Are Thrown Away


Voor het optreden van Kinderen van Moeder Aarde had ik het genoegen om een soloset te spelen. Volgende nummers kwamen aan bod:
  • Like Rain (The Imaginary Suitcase)
  • Contradans (Boris Grebenshikov)
  • Vrij zinnig lied (Xavier Kruth)
  • Partizanen van de volle maan (Xavier Kruth)
  • Sans rien dire (Xavier Kruth)
  • Het snelste vliegtuig in de wereld (Boris Grebenshikov)
  • L’argent du seigneur (Boris Grebenshikov)

Op een mooie dag heb ik me voor mijn webcam gezet om een soloversie van ‘Partizanen van de volle maan’ op te nemen. U vindt de opname hieronder.

Facebook-event Dark Entries Night X met Kinderen van Moeder Aarde en Empusae

Henric de la Cour: A film by Jacob Frössén

‘Soms voel ik me alsof ik zelf de ziekte ben.’ Henric de la Cour lijdt aan Cystic Fibrosis (CF), ook bekend als taaislijmziekte of mucoviscidose. Daarnaast is deze Zweed ook muzikant. In de jaren negentig was Henric frontman van Yvonne - een groep die er prat op ging nooit te lachen op foto’s en in video’s - en van 2003 tot 2009 van de wat stevigere rockgroep Strip Music. Sindsdien gaat hij solo voort. ‘Ik ben blij dat ik erin geslaagd ben om iets te maken zonder door de hel te moeten van in een groep te zitten.’

Maar deze documentaire gaat niet over de muzikant de la Cour, eerder over de CF-patiënt. Dat een ster met Systic Fibrosis vier jaar gevolgd werd voor deze reportage is het uitgangspunt om de ziekte onder de aandacht te brengen. ‘Hoe ik het zie is: ik doe dit eigenlijk voor CF. Ik doe het voor de kinderen. Misschien betekent het wel iets voor hen.’ Zo laat Henric zich uit ter gelegenheid van een CF-gala getiteld ‘Artiesten zingen voor het leven’. ‘...en Henric zingt over de dood’, voegt hij er sarcastisch aan toe.

Want als er één centraal thema is in de film, dan is het wel de confrontatie met de dood. In de jaren tachtig was de oudste persoon met CF 15 jaar. Henric de la Cour denkt constant aan het feit dat zijn levensverwachting niet erg hoog zal zijn. Hij is nu veertig, en volgens zijn eigen woorden ‘fucking done’. We zien archiefbeelden van Henric als kind, die reeds vroeg in zijn leven zware behandelingen - zoals stoombehandeling en zware massages - kreeg om de taaie slijmen in zijn longen uit te stoten.

CF is een genetische aandoening waarbij de slijmen die in longen, lever en alvleesklier gevormd worden en normaal gezien de essentiële functie vervullen om bepaalde afvalstoffen - stofdeeltjes, bacterieën - af te stoten, bijzonder taai zijn en moeilijk de weg naar buiten vinden. De ziekte is erfelijk, veroorzaakt door het CFTN-gen. In principe kunnen CF-patiënten geen kinderen krijgen, want hun sperma bevat geen zaadcellen. Maar Henric heeft via in-vitrofertilisatie toch een zoon, die perfect gezond is.

De Zweedse ster wordt op verschillende momenten geïnterviewd, en aangezien de documentaire over vier jaar gefilmd werd zien we ook de evolutie in zijn denken. Door zijn ziekte heeft Henric al vroeg in zijn leven zijn eigen wereldje gebouwd, en dat inspireert hem voor zijn muziek. ‘Ik heb altijd de attitude gehad dat mijn muziek meer als een begrafenis zou moeten klinken dan als een verjaardagsfeestje.’

De muziek van de la Cour handelt in de eerste plaats over zijn obsessie met zijn naderende dood. Die komt aan bod in extracten van optredens en clips. De vier officiële clips van Henric de la Cour zijn als bonus opgenomen op de dvd. Met zijn lange en tengere gestalte, met zijn hoge en melodische stem, weet de la Cour je bij het nekvel te grijpen. Hoewel de muziek van Yvonne en Strip Music eerder naar rock neigde, is hij solo resoluut de elektronische kant opgegaan, waarbij Depeche Mode ongetwijfeld een grote inspiratie was.

Het einde van de film bevat een verrassende wending. ‘Happy endings, wie houdt daar nu van…’, zucht de la Cour wanhopig uit. Hoewel hij eerder zei dat CF het ergste was dat hem ooit overkomen was, wordt het nieuws dat er een middel bestaat dat de symptomen van CF wegneemt niet echt enthousiast onthaald. Zijn vrouw - die intussen de scheiding aangevraagd heeft - eist dat hij zich informeert over de medicatie, die een half miljoen per drie maanden kost. Henric wordt wanhopig bij het nieuws: ‘Ik heb vijftien jaar geleefd alsof er geen morgen ging komen, en nu moet ik plots wel die verantwoordelijkheid nemen… ik moet volledig veranderen en één van jullie worden, als ieder ander…’

Henric de la Cour heeft de wereld een gunst gedaan door openlijk te praten over zijn ziekte. Mijn gevoel na het zien van de documentaire is er één van diep respect, omdat hij zich ondanks zijn lijden tot een rolmodel ontplooit, en dat niet enkel voor mensen met CF, maar voor eenieder die met zware tegenslagen en ziekte geconfronteerd wordt.

Henric de la Cour (facebook)



Kinderen van Moeder Aarde: 'De inspiratie om deze muziek te schrijven komt volledig door langdurig te verblijven bij Moeder Natuur en haar verschillende dimensies.'

Bij het horen van de naam 'Kinderen van Moeder Aarde' denkt u misschien in de eerste plaats aan veganistische hippies die lofliederen aan de natuur brengen. En oh verrassing, u hebt dan nog gelijk ook. Kinderen van Moeder Aarde is ontsproten uit het brein van Bart Piette - u hopelijk bekend als het meesterbrein achter Dead Man's Hill, Experiments in Darkness en tal van andere projecten - en zijn levenspartner Els. Aangezien ze op 9 januari op de tiende Dark Entries Night spelen, vonden we het moment erg gepast om hen eens te vragen naar hun inspiratie en hun doelen.
 
Dag Bart en Els. Kinderen van Moeder Aarde is een relatief recent project van jullie. Ik heb er voor het eerst van gehoord in september 2012. Vertel eens hoe het project ontstaan is?
 
Bart: Goh, het is altijd een beetje hetzelfde verhaal. Na weer lange tijd in het bos te hebben vertoefd kwam de inspiratie - de influisteringen van Moeder Natuur - weer aanzetten. Ik hoorde teksten en melodieën in mijn hoofd die zongen over de schoonheid van Moeder Aarde, de planten en bomen, de dieren, de subtiele dimensies die gelijk lopen met die van ons. Na veel denkwerk over hoe deze muziek moest gecreëerd worden heb ik Els verteld over dit idee en we besloten dit alles samen uit te werken, en dachten na over hoe we dit alles het best in muziek konden vertalen.
Els: Het idee om samen muziek te gaan maken speelde al een tijdje in ons hoofd. In de zomer van 2012 begon Bart de eerste nummers voor Kinderen van Moeder Aarde te schijven en het concept voelde juist aan.
 
Als ik ‘Kinderen van Moeder Aarde’ in google zet, kom ik op een gelijknamig boek van Thea Beckman uit. Hebben jullie daar de inspiratie voor de groepsnaam gehaald? Zo niet, waar dan wel?
 
Bart: Nee, eigenlijk niet. Ik heb het boek zelfs nooit gelezen. De naam komt eigenlijk simpelweg van dat we allemaal kinderen van Moeder Aarde zijn, en haar dienen te zien, behandelen en te verzorgen als een moeder. Moeder Aarde en Vader Zon voeden ons, zij maken ons het leven mogelijk.
Els: Ik heb het boek ook nooit gelezen, de groepsnaam heeft dus niets te maken met het gelijknamige boek. Zoals Bart al zei staat het inderdaad voor de band met de Aarde.
 
De natuur staat centraal in het werk van Kinderen van Moeder Aarde. Zowel de samples van dieren en natuurgeluiden als de teksten geven me het beeld dat jullie erg verbonden zijn met de natuur. Maakt dit deel uit van een specifieke filosofie bij Kinderen van Moeder Aarde?
 
Bart: Absoluut. De inspiratie om deze muziek te schrijven komt volledig door langdurig te verblijven bij Moeder Natuur en haar verschillende dimensies. We zijn deel van haar dus hoe meer bij haar terugkeren, des te meer maken we terug kennis met het ware geluk en met de ware
verbondenheid die Zij ons te bieden heeft, en waarvoor het leven bedoeld is.
Els: Onze muziek is een uiting van onze Animistische levensvisie en manier van denken. De verbondenheid met de natuur komt er overal in terug. Ook onze Paganistische kijk op de wereld heeft een grote invloed op onze muziek. Nummers als 'Holly King' en 'King of the Oaks' hebben duidelijk Paganistische thema's.
 
Onze levensvisie, die ook duidelijk naar voor komt in onze muziek, uit zich ook in andere zaken op muzikaal vlak. Zo maken we bijvoorbeeld uit ethische overwegingen enkel gebruik van veganistische drums.
 
De eerste cd zou al klaar zijn om uitgegeven te worden. Wat mogen we daarvan verwachten en wat zijn jullie concrete vooruitzichten wat betreft de uitgave?
 
Bart: Deze is inderdaad klaar, en we zijn hiervoor momenteel een platenlabel aan het zoeken.
 
Deze cd verbindt nummers over zowel de lichte als de donkere kant van de Natuur. Gitaar en fluit komen bijna altijd aan bod in deze nummers, ondersteund door een natuurlijke of donkere experimentele geluidscollages die verschillende lagen in de natuur representeren. Laten we het gemakkelijkheidshalve sjamanistische rituele folk noemen.
 
Als ik jullie nummers op SoundCloud beluister, valt een grote verscheidenheid op. Enerzijds hebben jullie eerder folkgerichte nummers, anderzijds meer rituele, meditatieve stukken. Ik heb begrepen dat de tweede categorie prominent aanwezig zal zijn op een cd die ‘bronnen’ als uitgangspunt zal hebben. Kunnen jullie daar al iets meer over vertellen?
 
Bart: Dat klopt inderdaad. Kinderen van Moeder Aarde splitst zich op dit vlak uit in 2 richtingen. Enerzijds meer folk-achtige muziek, langs de andere kant rituele ambient, met een diepe sacrale saus erover. Dit werk zal gaan over enkele van de heilige bronnen in Europa. We hebben op deze plaatsen tijd doorgebracht, gezongen, geluisterd en mogen ontvangen. De 4 nummers die hier zullen opstaan zijn niet gecreëerd om muzikale pareltjes te zijn, eerder om de luisteraar volledig mee te sleuren tot in de diepte waar deze bronnen ontspringen, en om het verhaal van deze heilige plaatsen zo nauwkeurig mogelijk in klank om te zetten. Ze fungeren eigenlijk meer als poorten waardoor de luisteraar naar binnen kan gaan, om de paden van subtielere realiteiten te betreden.
 
Els: De nummers over de bronnen zijn ook een manier om een ode te brengen aan de plaatsen die ze muzikalerwijs beschrijven. Het is een soort van in muziek omzetten van de energie die wij ervaren op deze bijzondere plaatsen en de nummers brengen ook die energie over. Deze nummers klinken en voelen inderdaad heel anders dan onze meer folky nummers. Vandaar dat we ook besloten om hiervoor een andere cd uit te geven. Deze muziek leent zich beter tot meditatie, trancereizen of rustig luisteren, de sfeer is anders dan bij de andere nummers en de nummers zijn ook veel langer. Zoals Bart zei kan je deze nummers eigenlijk zien als een soort van muzikale reizen naar de bronnen.
 
Jullie hebben ook een idee om muziek te maken als lofzang voor planten. Maar dat is nog toekomstmuziek…
 
Bart: Inderdaad. We hebben hier al enkele nummers voor geschreven, maar het zal tijd vragen om dit hele concept rond te krijgen. Er moet diep over worden nagedacht want de lofzang moet de plant waardig zijn.
 
Els: De natuur in zijn totaliteit is het onderwerp van onze muziek. Bart kwam met het idee om nummers te schrijven gewijd aan bepaalde planten en bomen, met teksten en melodieën die aansluiten bij de energie, maar ook bij de folklore en mythologie van de betreffende plant. Het plantenrijk kan ons zoveel leren en het zou mooi zijn voor ons om daar ook een stukje van om te zetten in muziek.
 
Bart, we kennen jou ook als de man achter Dead Man’s Hill. In een vorig interview vertelde je mij dat je weinig inspiratie meer had voor dit project en dat het zou overvloeien in The Earth King, waar je in 2013 al een eerste aanzet toe gaf met de cd 'cycling between Sun and Moon'. Maar de laatste tijd heb je toch twee nieuwe nummers van Dead Man’s Hill online gezet. Zijn je plannen veranderd?
 
Bart: Ja, de inspiratie is minder berekenbaar dan ik oorspronkelijk dacht. Ondertussen heb ik reeds 8 nieuwe tracks geschreven die duidelijk onder Dead Man’s Hill vallen, terwijl The Earth King dan weer stil ligt. Ik ben momenteel actief naar een nieuw album aan het toewerken dus er zal binnenkort sowieso nieuw werk van Dead Man’s Hill verschijnen.
 
Op 9 januari treden jullie samen met Empusae op in de Kinky Star, voor de tiende editie van de Dark Entries Night. Wat kunnen we verwachten?
 
Bart: We zullen voornamelijk de meer folk-geïnspireerde nummers brengen, en we zijn eveneens blij dat we, voor ons derde optreden, onze nieuwe live-gitarist aan het grotere publiek kunnen voorstellen.
 
Els: De nummers voor de bronnen brengen we momenteel niet live, deze lenen zich voor een ander soort van livegebeuren dan concerten. Onze set zal inderdaad voornamelijk onze folky-nummers bestaan maar ook ritualistische elementen bevatten. Dit wordt ons tweede versterkt concert en de eerste keer dat we het podium zullen delen met onze live-gitarist Xavier. Het wordt dus ook voor ons nog een beetje een verrassing. Maar we hopen in elk geval een fijne energie en een mooi muzikaal gebeuren over te brengen.
 
Dank voor dit interview. Willen jullie nog een laatste woord toevoegen?
 
Bart: Hartelijk dank aan jou! Jazeker: de mensen die geïnteresseerd zijn in onze muziek kunnen terecht op www.facebook.com/kinderenvanmoederaarde. Er zijn links terug te vinden naar muziek en video's van dit project.
 
Dark Entries Night X (facebook event, 9 januari 2015)

Einstürzende Neubauten, 'Lament' in Diksmuiden: een unieke blik op de Eerste Wereldoorlog

Wat een idee toch, om Einstürzende Neubauten uit te nodigen om de val van Diksmuide te herdenken… De provincie West-Vlaanderen deed het toch, in het kader van de grootschalige herdenkingen onder de noemer Go West. (‘To go west’ was een oude Engelse uitdrukking voor sterven, maar kreeg tijdens de grote oorlog een bijzondere dimensie door de vele gesneuvelden aan het westelijke front.) Duitsers die de brutale Duitse overwinning en bezetting in Diksmuide moeten herdenken? Laat dat hetgene zijn dat de organisatoren zeker niet willen horen. Dat Blixa Bargeld oorspronkelijk niet wild was van het idee wellicht ook niet. Maar het resultaat… dat wel! Want de Neubauten zijn er oorspronkelijk misschien maar aan begonnen omdat ze er de opdracht toe kregen, ze hebben er werk van gemaakt. Gisteren kregen we een unieke performance te zien die de diepgang en eigenzinnigheid van de Neubauten opnieuw met verve bewijst.
 
‘De oorlog breekt niet uit. Ze wordt niet gevangen of geketend.’ Dit statement mag de avond openen. Terwijl de Neubauten schurende geluiden beginnen maken, heft Blixa Bargeld borden op die zijn visie op oorlog moeten duidelijk moeten maken: oorlog barst niet uit of eindigt niet, het is altijd sluimerend aanwezig. De Eerste Wereldoorlog mag dan al een onontkoombare uitbarsting van geweld geweest zijn, de aanloop was al lang aan de gang, onder meer door de talloze koloniale conflicten (de verscheiden muziek van Afrikaanse en Indische stukken tot Duitse militaire marsen die in de aanloop naar het optreden gespeeld werd, moest eveneens benadrukken hoe - door middel van het kolonialisme - de hele wereld betrokken werd in de oorlog).
 
En de oorlog eindigde niet in 1918. In Rusland en Turkije woedden nog jarenlang burgeroorlogen. Net als in Duitsland, waar het geweld door rechtse milities en linkse revolutionairen uiteindelijk uitmondde in het aan de macht komen van Hitler, die van zijn oorlogszucht nooit een geheim heeft gemaakt. De daarop volgende Tweede Wereldoorlog - eigenlijk een voortzetting van de eerste, aldus Bargeld - werd opgevolgd door de Koude Oorlog, die tot vele gewapende conflicten geleid heeft in onder meer Korea, Hongarije, Tsjecho-Slowakije, Vietnam en Afghanistan. En de Koude Oorlog was niet lang gedaan vooraleer de oorlog tegen terreur begon, die nog steeds aan de gang is. Er valt ongetwijfeld wat in te brengen tegen deze pessimistische manier van denken, maar het is het uitgangspunt van ‘Lament’, de performance die we vandaag te horen krijgen.
 
‘Hymnen’ is het eerste nummer dat gebaseerd op andermans compositie, met name het volkslied van het Verenigd Koninkrjk (God Save The King) en van het Duitse Keizerrijk (Heil dir im Siegerkranz). Het werd gecomponeerd door Henry Carey in een tijd dat het huis Hannover - een Duitse dynastie - over Groot-Brittannië heerste. Het nummer werd ook het volkslied van talloze kolonies, zoals Canada en Australië. Hiermee toont de groep de vele banden die de verschillende monarchieën in Europa verbonden, een onderwerp dat ook terugkomt in ‘The Willy-Nicky Telegrams’, een vertoning van de telegrammen die de Duitse Kaizer Wilhelm en de Russische tsaar Nicolaas - twee neven - aan de vooravond van de oorlog naar elkaar stuurden. Daarin blijven ze elkaar vriendelijk bejegenen, terwijl ze elkaar de verantwoordelijkheid voor de oorlog in de schoenen proberen te schuiven. Door de teksten door elkaar te zingen - Alexander Hacke neemt de rol van de tsaar op, Bargeld die van de Kaizer - maken de Neubauten duidelijk dat het hier in feite om een dovemansgesprek gaat.
 
Tijdens de ellenlange outro op het nummer komen medewerkers de metalen constructies van het eerste nummer weghalen en vervangen door een set buizen. Andrew Unruh slaat zijn harp van prikkeldraad aan. Dit instrument dient als sobere begeleiding bij ‘In de loopgraaf’, een gedicht van de in vergetelheid geraakte oorlogsdichter Paul van den Broeck, een pacifist die ook toen hij medisch afgekeurd werd verkoos om toch te gaan vechten om getuige te zijn van de gruwelen van de oorlog. De Standaard heeft ondertussen aangetoond dat van den Broeck gewoon een uitvinding is van Bargeld zelf, grotendeels gebaseerd op Paul Van Ostayen en op Bargelds uitvoerige kennis van expressionistische en dadaïstische dichters.
 
Dan volgt één van de merkwaardigste stukken van de avond. In de buizenconstructie die thans op het podium staat vertegenwoordigt elke buis één van de oorlogvoerende landen. Elke slag betekent een dag in de oorlog. Het nummer begint chronologisch op 28 juli 1914, als Oostenrijk-Hongarije de oorlog verklaart aan Servië, en terwijl zijn collega’s op de buizen slaan somt Bargeld de landen op die mee in de oorlog stappen. Duitsland en Rusland volgen snel, net als het Verenigd Koninkrijk en Japan. Het kreupele Ottomaanse Rijk is het laatste rijk dat de oorlog in 1914 vervoegt. Later voegen Italië, Bulgarije, Portugal en Roemenië zich ook in het strijdgewoel. Het is de intrede van de Verenigde Staten in 1917 die de balans van een grotendeels onbesliste oorlog tussen gelijke krachten in het voordeel van de geallieerden doet doorwegen. Griekenland zal later nog op de kar springen, in de hoop na de oorlog grondgebied te kunnen inpalmen op het Ottomaanse Rijk. Andere stemmen sommen belangrijke veldslagen op. Bargeld vermeldt ook de landen die uit de oorlog stappen, zoals de net opgerichte Sovjet-Unie in 1918, waar de bolsjewieken het eenzijdig afkondigen van het einde van de 'imperialistische' oorlog tot een strijdpunt hadden uitgeroepen, of de capitulaties van Bulgarije en het Ottomaanse Rijk tot en met het eigenlijke einde van de oorlog op 11 november 1918. Het nummer sleept in totaal 13 minuten aan.
 
Het tweede gedicht van Paul van den Broecke - ‘Achterland’ - is eveneens indrukwekkend. Andrew Unruh zit ongeduldig met zijn voeten te trillen en geeft op die manier het ritme aan als slachtoffer van de shellshock. Hacke strompelt rond op krukken die zowel een percussie-instrument zijn als een strijker, en Rudy Moser speelt percussie op obussen. Dan volgt een vernieuwde versie van ‘Armenia’, een nummer dat oorspronkelijk dateert van het fantastische ‘Zeichnungen des Patienten O.T.’ uit 1983. De tekst werd grondig herwerkt. Bargeld fluistert vele woorden in de microfoon, waarvan vooral ‘Catastrophen’ duidelijk weerklinkt, naast zinnen als ‘Die Kinders spielen mit Knochen im Sand’. Het nummer begon zacht maar eindigt in een orgie van geweld.
 
‘On Patrol In No Man’s Land’ is het eerste nummer van de Harlem Hellfighters dat de Neubauten in hun nieuwe werk verwerkten. (Nog nooit werden zoveel werken van andere schrijvers en componisten opgenomen door de Neubauten.) De Harlem Hellfighters waren het muziekensemble van het eerste zwarte regiment dat in het buitenland voor de Verenigde Staten vocht. Maar in het nog steeds racistische en gesegregeerde land vond men het wijzer om het gezag over het regiment over te dragen aan de Fransen. Het regiment werd gevreesd en veracht door hun vijanden. Bargeld stapt in dit nummer op de achtergrond en laat het aan Alexander Hacke en Rudy Moser over om het lied te vertolken.
 
Dan komt het titelnummer van de avond: ‘Lament’. In dit bijna twintig minuten durende stuk werden opnames verwerkt van Duitse linguïsten die taal en cultuur in veroverd gebied onderzochten en opnames maakten van mensen en instrumenten. Het derde deel van het stuk bouwt op een motet van Clemens von Papa - Pater Peccavi - dat gebaseerd is op de parabel van de verloren zoon, toevallig ook de tekst die de Duiste linguïsten lieten voorlezen door mensen die geen lokale liederen of gedichten konden opzeggen. Tijdens het motet houden de groepsleden de cilinders met de opnames van de linguïsten voor de micro's, zodat we de teksten in verschillende talen kunnen horen.
 
Het valt op hoe ernstig en bescheiden Blixa Bargeld een heel optreden blijft, met een vreemde blik in zijn ogen, alsof hij bang is dat iets niet volgens zijn plan zal lopen. Ook opvallend is de mix aan muziek die we tot nu toe gehoord hebben, van soundscapes tot noise, van minimale begeleiding tot dit zeer ontroerende klassieke intermezzo. Strijkers domineren ook in ‘How Did I Die’, dat het slot vormt voor dit deel van het optreden. Het nummer is geschreven vanuit het oogpunt van een soldaat, maar dan met flarden Engels, Duits en Frans. En of het personage sterft? Neen, want Bargeld laat hem terugkomen om een nieuw lied te zingen, een nieuwe wind te laten waaien. Hij haalt hiervoor inspiratie uit het antioorlogslied ‘Die rote Melodie’ van Kurt Tucholsky, waarbij de gesneuvelden uit hun graf opstaan om generaal Ludendorff te kwellen.
 
Als de Neubauten na een korte pauze terug op het podium klimmen is Bargeld in een witte mantel uit papier gehuld, als een soort engel. Dat doet hij om ‘Sag mir wo die Blumen sind’ uit te voeren, een nummer dat gecomponeerd werd door de onlangs overleden folkzanger Pete Seeger. Er bestaat ook een Duitse versie van, bekend gemaakt door Marlene Dietrich, waarvan Seeger ooit toegaf dat de tekst nog beter was dan de Engelstalige. Op het nummer wordt de begeleiding op een paar minimale basnoten en metaalklanken gehouden. Alles draait rond de zang van Bargeld, die regelmatig van toonaard verandert. Bargeld heeft de lat misschien iets te hoog gelegd, want hij heeft regelmatig moeite om de juiste toon te vinden. Al blijft het natuurlijk een prachtig vredeslied.
 
Dan krijgen we ‘Let’s Do It A Dada’, een nummer van de laatste volwaardige Neubauten-cd uit 2007: ‘Alles wieder offen’. Het is natuurlijk een hommage aan het dadaïsme, een beweging die nauw verbonden is aan de Eerste Wereldoorlog. De beweging ving aan in 1916 in het beroemde Cabaret Voltaire in Zurich, Zwitserland. Het nummer bevat verwijzingen naar Lenin, die gedurende een groot deel van de oorlog in Zurich verbleef, vooraleer hij met Duitse hulp naar Rusland afreisde om in er de revolutie en het onmiddellijke einde van de oorlog te prediken. Ook Marinetti wordt genoemd, een Italiaans futurist die zich na de oorlog als een fervent aanhanger van het Italiaanse fascisme zou laten kennen.
 
‘All Of No Man’s Land Is Ours’ is het tweede en beste nummer dat de Neubauten overnemen van de Harlem Hellfighters. Het zwarte regiment keert er na de overwinning terug om hun geliefden terug te vinden. Een beklijvend en hoopvol lied. In de tweede bisronde herhaalt Bargeld een sketch van de Duiste cabaretartiest Joseph Plaut waarin het dierenrijk zich bewust wordt van het begin van de oorlog. Het is een interessante vondst, maar zeker niet de interessantste uit de set van vanavond. En als het moment gekomen is om te gaan zetten de Neubauten ‘Ich gehe jetzt’ in, een nummer van ‘Perpetuum Mobile’ uit 2004.
 
Ik denk dat iedereen uiterst tevreden mag zijn over de opvoering van 'Lament'. De Neubauten zijn misschien niet van harte begonnen aan de opdracht, ze hebben het wel ter harte genomen, hun hart en ziel erin gestoken. Uiteraard is het aangename en gevarieerde muziek, maar het is vooral een opvoering met veel diepgang geworden. Blixa Bargeld heeft twee onderzoekers ingehuurd om op zoek te gaan naar onontgonnen materiaal over de Eerste Wereldoorlog, want hij wou niet herhalen wat al duizenden keren gedaan was. En hij komt effectief met iets unieks opzetten. In het moeras van herdenkingen dat we dezer dagen voorgeschoteld krijgen steekt deze er met kop en schouder boven uit.

Empusae: 'Ik kan me pas helemaal laten gaan als ik alleen ben met mijn muzes en mijn instrumenten.'

Empusae bestaat binnenkort 20 jaar. Dat is lang, en met 8 cd's en een hoop bijdragen en samenwerkingen op zijn kerfstok kunnen we zeggen dat Sal-Ocin - oftewel Nicolas Van Meirhaeghe - zijn muzikale stempel gedrukt heeft. Zijn muziek kunnen we misschien omschrijven als dark ambient, maar het onderscheidt zich van andere projecten door de combinatie van elektronische en akoestische klanken. En ook door het hoogstaande niveau van de composities. Binnenkort speelt Empusae op de tiende editie van de Dark Entries Nights, op 9 januari 2015 in de Kinky Star in Gent. En dus schotelden we Sal-Ocin een paar vragen voor.
 
Dag Nicolas. Empusae bestaat volgend jaar 20 jaar. Dat is een behoorlijke tijdsspanne waarin je heel wat verwezenlijkt hebt. Hoe kijk je terug op die 20 jaar? En wat was voor jou het hoogtepunt?
 
Volgend jaar is het inderdaad 20 jaar geleden dat ik mijn eerste noot componeerde onder de naam Empusae en ook de eerste performances deed. Wat ik opmerkelijk vind, is dat het concept van toen tot op heden nog steeds hetzelfde is. Het blijft een "soundtrack for an imaginary movie". De technieken en sound zijn wel veranderd maar voor mij doe ik momenteel net hetzelfde als 20 jaar geleden. Een enkele hoogtepunt noemen is onmogelijk, maar degene die erbij horen zijn zeker de muziek die ik componeerde voor de Extra-Muros stripverhalen van Daniel Hulet bij Casterman, de meer dan 100 optredens wereldwijd en de samenwerkingen (Symbiosis) met mijn idolen (Arcana, In Slaughter Natives, ORE, Sonar, etc.) en het Empusae & friends concert op Maschinenfest 2010 met onder andere Monolith, S.Alt, ACS, Mimetic, Xabec, Roger Rotor, the law-rah collective,...)
 
Al die tijd ben je het enige lid van het project gebleven, al laat je je live bijstaan door Tom De Doncker en Benjamin Sperling. Is het belangrijk dat Empusae je eigen project blijft?
 
Ja, toch wel. Het componeren is een heel ander concept dan het live uitvoeren. Wat muziek maken betreft ben ik heel anti-sociaal. Ik kan me pas helemaal laten gaan als ik alleen ben met mijn muzes en mijn instrumenten. Ik hecht meer en meer belang aan wat Tom en Benjamin doen bij optredens. Tom en ik werken al samen sinds het begin, dus bij het live gebeuren zijn we helemaal naar elkaar toe gegroeid en samen met wat Benjamin doet met gitaren en accordeon is het voor mij de ideale set-up. Ik ben ook niet meer van plan om nog zonder hen op te treden. Ook al betekent dat minder shows vanwege hoger budget. Ik zou het eerder frustrerend vinden om zonder hen mijn ding te doen.
 
Anderzijds valt Empusae op door de talloze samenwerkingen met andere artiesten. De lijst is eigenlijk te lang om op te sommen, maar laat ons toch even Implant, This Morn’ Omina, Ah Cama-Sotz, IC 434 en Nick Grey vermelden. Op één van de vorige edities van Porta Nigra speelde je naast je eigen set nog bij Triarii en In Slaughter Natives. Hoe kom je aan al die samenwerkingen? En wat is de meerwaarde voor je eigen muziek?
 
Al die samewerking kwamen en komen tot stand omdat ik een grote passie heb voor muziek. Als ik een project ontdek waarmee ik een zekere affiniteit heb, dan kan ik het niet laten om die te contacteren om hen iets voor te stellen. Bij vele gevallen (INS, ORE, Triarii,..) kwam de vriendschap eerst en volgde een samenwerking later. Ondertussen ben ik nu ook vast (live) lid van Triarii en Ordo Rosarius Equilibrio en als de logistiek en het budget het toelaten speel ik ook bij In Slaughter Natives, Ah Cama-Sotz, Sophia, TriORE. Het verschil bij het samen componeren is dat ik de artiesten zelf vraag om samen te werken, bij het live gebeuren is het net omgekeerd.
De meerwaarde is dat de artiesten in kwestie een grote invloed hadden en hebben op mijn composities. Voor mij was het dus ultiem om effectief met hen samen te werken en iets te maken door wederzijdse invloed en inspiratie. Daar is ook 'Symbiosis' tot stand gekomen. Het klinkt niet altijd even 'Empuseaans', althans het eindresultaat niet. Het was een soort van experiment en wat mij betreft een heel geslaagde.
 
Er staan weer een aantal samenwerkingen op til. Wil je daar al iets over kwijt?
 
Volgend jaar wordt eigenlijk heel decadent wat releases betreft. Ik kan ze echter nog niet allemaal verklappen, maar ik zal er al een paar bekend maken. Er komt een full album uit op het Canadees label Cyclic Law van ONUS (mezelf en Peter Bjärgö van Arcana/Sophia). Een zwaar emotioneel geladen melancholisch project dat gaat over de last van het leven. Ik heb meegewerkt aan de volgende ORE die uitkomt op Out Of Line. Er komt een split 7" met de Amerikaan LOSS op het Russische fetish label Sealt. Er zal een heruitgave uitkomen op dubbel vinyl van een collaboratie van een aantal jaren terug, die toen enkel op cd uitkwam en waarvoor 2 nieuwe nummer zijn gemaakt. Verder breng ik een andere full album uit op cd en vinyl, op twee verschillende labels en met een gitarist. De stijl is eerder post-industrial, post-rock, doom, ambient, sludge... De laatste uitgave zal waarschijnlijk een split 10" of 12" worden met een zekere Russisch Dark Ambient project.
 
Dit jaar beginnen we al vast aan de nieuwe Tzolk'in met Gwenn Trémorin (Flint Glass) en hopelijk (eindelijk) beginnen Nick Grey en ik aan onze full album.
 
In verschillende interviews sprak je al over je fascinatie voor film. Onlangs nog maakte je een soundtrack publiek voor At Land, een stomme film uit 1944. Moeten we Empusae zien als filmische muziek?
 
Wat mij betreft is het zeker een manier om Empusae te interpreteren, zo interpreteer ik het alvast zelf. Ik heb altijd de muziek van het project omschreven als 'soundtrack for the imagination'. Het gebeurt regelmatig dat fans mij hun persoonlijke ervaringen met bepaalde nummer delen. Het is fascinerend om te zien hoe persoonlijk de interpretaties zijn, hoe verschillend in effect op de fantasie van mens tot mens. De nummers hebben wel een titel maar die wijzen op de inspiratie die ik had tijdens het componeren, wat zeker niet betekend dat de luisteraar hetzelfde zou moeten voelen of ervaren. Dit is het concept ook dat ik hanteerde voor de soundtrack van "At Land" van Maya Deren. Ik heb muziek gemaakt op de beelden die ik zag, op wat ik op het moment zelf voelde. Moest ik vandaag herbeginnen, zou het hoogstwaarschijnlijk een andere ervaring zijn, een andere stijl, een andere interpretatie. Voor mezelf net als voor anderen is het vreemde ervaring om de film te zien met die composities. Ik zou eigenlijk best een tiental verschillende versies kunnen maken, allemaal geheel verschillend van elkaar. Voor mij betekent dit dat sfeer en interpretatie van muziek heel relatief kunnen zijn, en dus ook heel persoonlijk.
 
Empusae speelt met een mix van elektronica en akoestische geluiden, waarbij je ook vaak met zelf gebouwde instrumenten speelt. Dat geeft een heel speciaal gevoel, dat veel warmer aanvoelt dan zuivere elektronica. Ik merk – zeker op je laatste uitgaven – een grote verbondenheid met de natuur. Zijn al deze zaken met elkaar verbonden? Past dit in de algemene filosofie die je met Empusae aanhangt?
 
De natuur, vooral de flora (bossen en bomen) waren sinds het begin van heel groot belang voor dit project. De manier waarop ik er muzikaal mee omging is inderdaad geëvolueerd naar meer organisch door het gebruik maken van veldopnames en (zelfgemaakte) akoestische instrumenten. Het gebruik ervan geeft me de ruimte om nog meer met klank te experimenteren. De overgang van elektronica naar meer akoestisch is eigenlijk nooit een bewuste keuze geweest. Het kwam gewoon tot stand door een drang naar meer organische instrumenten. Misschien is het juist een fase of misschien komt het gewoon met de leeftijd of zo, maar ik leef er meer en meer in op en ik ervaar het "prutsen" met akoestiek als heel bevredigend en verslavend.
 
Je speelt op 9 januari samen met Kinderen van Moeder Aarde, de nieuwe groep van Bart Piette en zijn vriendin Els. Als ik me niet vergis kennen jullie elkaar al lang en hebben jullie in het verleden ook samengewerkt. Ken je zijn nieuw project, en zo ja, wat vind je ervan?
 
Het klopt dat we zo'n 15 jaar geleden ooit hebben samengewerkt. Door een gezamenlijke kennis is hij in mijn studio beland voor opnames van een aantal van zijn nummers. Eigenlijk zijn we elkaar wat uit het oog verloren, maar af en toe komen we elkaar wel eens tegen, vooral tijdens concerten. Om eerlijk te zijn ken ik zijn nieuw project nog niet. Ik zoek het ook bewust niet op omdat ik liever wacht op het moment dat ik ze live kan ontdekken. Mijn grootste crushes met bands komen als ik er niets van afwist en ze dan op podium ontdek. Als het mij bevalt, dan is het een ervaring die eeuwig blijft en ook steeds terugkomt als ik erna naar luister. Ik denk dat ik het bij dit project opnieuw zal hebben. De laatste keer dat ik hem zag was op Porta Nigra met de nieuwe Dead Man's Hill. Die man heeft een heel groot talent en is heel erg bescheiden. Bij deze ben ik dus echt benieuwd naar Kinderen van Moeder Aarde.
 
Dank voor dit interview. Wil je nog een laatste woord toevoegen?
 
Het laatste woord zal ik cliché gewijs besteden aan zelfpromotie. Donderdag 8 januari is er de vernissage van Nesisart (mijn levenspartner en ontwerpster van de laatste Empusae releases) in Consouling Store in Gent. Het merendeel van de expositie (tot 4 februari) bestaat uit werk die een rechtstreekse insiratie was voor Sphere from the Woods. Verder zijn de originele ontwerpen te zien van de covers die ze voor Empusae deed en nog ander muziek gerelateerd werk. Tijdens de opening zal ik als Empusae een solo-performance doen, hetgeen helemaal anders zal zijn als de show in de Kinky Star, meer sfeermuziek, knusjes en waarschijnlijk net iets donkerder.
 

Laibach zet Poetin aan het dansen

U herinnert zich vast Iron Sky, de komedie waarin de nazi's aan het einde van de Tweede Wereldoorlog weggevlucht waren naar de donkere zijde van de maan, om vandaar hun glorierijke terugkeer naar de aarde voor te bereiden. De film werd in de zwarte scene een hit, en dat ligt vast aan de soundtrack van Laibach. Het verhaal leek hen dan ook op het lijf geschreven. Welnu, er komt een vervolg op de film: Iron Sky - The Coming Race. Uiteraard komen de Amerikaanse politiek - één van de hoofdpersonages is duidelijk geïnspireerd op Sarah Palin - en de nazi's - Hitler zal in de nieuwe film een leger dinosauriërs aanvoeren - aan bod, maar deze keer komt ook Vladimir Poetin in beeld. In onderstaande clip kunt u zien hoe hij onweerstaanbaar danst op Laibachs herwerking van het Russische volkslied.
Er is echter nog een probleem. Een film draaien kost geld. En daarvoor doen de makers een beroep op jou, die jezelf uitdaagt. Je kan deelnemen aan de crowdfunding en ontvang uiteraard in ruil dingen als een dvd, een blue-ray, een digitale versie van het sceneboek of nog veel extra informatie, afhankelijk van de prijs die je betaalt. Er is ook een 'remix Putin'-wedstrijd aan de gang, waarin je het Laibach-nummer mag remixen.
En omdat we vandaag in een goede bui zijn en het veel te lang geleden is dat we nog een prijsvraag deden: Dark Entries geeft een blue-ray weg van de originele 'Iron Sky'. Om die te krijgen stuurt u de naam van de Sloveense zangeres die thans een hoofdrol speelt bij Laibach naar contact(a)darkentries.be.



Bacio di Tosca: 'Een tekst kiezen gebeurt vaak als ik oude poëzie lees en een gedicht vind dat me diep raakt.'

Bacio di Tosca heeft met ‘Was ich liebe (ist seltsam und krank)’ opnieuw een schitterende cd afgeleverd - de vierde ondertussen - en daarmee weer wat opzien gebaard onder liefhebbers van neoklassieke muziek. Verrassend veel opzien, want zowel muzikaal als tekstueel - Bacio di Tosca vertoont klassieke gedichten - is deze muziek best veeleisend. Dörthe Flemming en Joerg Knieschewski waren zo vriendelijk om tekst en uitleg te geven bij hun inspiratie, hun manier van werken en hun ambities.
 
Gefeliciteerd met je nieuwe cd ‘Was ich liebe (ist seltsam und krank)’. We houden er erg veel van. Het lijkt erop dat je meer en meer succes en erkenning krijgen met elke cd dat je uitgeven. Ben je het ermee eens? En wat zou de oorzaak kunnen zijn.
 
Dörthe: Ik apprecieer heel erg dat je de nieuwe cd goed vindt. Maar als we het over succes hebben: om eerlijk te zijn, ben ik bang dat mijn muziek altijd een tip voor kenners zal , maar dat is voor mij fijn! Er zijn gewoon niet zoveel mensen daar buiten die interesse hebben in oude gedichten en ambigue inhoud. Het is spijtig, maar de meerderheid houdt van meer eenvoudige muziek: drie akkoorden, een drumlijn en wat stemmen met effecten blijken genoeg te zijn… Dat is zeker niets voor mij, maar als het hen gelukkig maakt - fijn!
 
Poëzie neemt een belangrijke plaats in in je project. Bijna al je liederen zijn gecomponeerd op gedichten van Duitse romantische dichters. Hoe kies je de teksten waarop je componeer?
 
Dörthe: Vanuit een artistiek standpunt word ik vooral aangetrokken tot de romantische tijd. Ik zie vandaag een parallel met de vele mensen die aangetrokken zijn door mystiek als alternatief voor de realistische ‘gedigitaliseerde’ wereld. Een gedicht kiezen gebeurt vaak als ik oude poëzie lees en een gedicht vind dat me diep raakt, omdat het perfect omschrijft wat ik zelf voel of iets beschrijft dat ik zelf meegemaakt heb. Deze emotioneel relatie is voor mij het criterium om muziek te maken op deze teksten.
 
De nieuwe cd bevat een hoop vernieuwing. Voor de eerste keer bevat ‘Was ich liebe’ ook teksten die je zelf geschreven hebt. Waarom heb je gekozen om je eigen poëzie te schrijven en te gebruiken?
 
Dörthe: Aanvankelijk was Bacio di Tosca gewijd aan het romantische kunstlied, waarin het typisch is om gedichten te gebruiken. In het verleden heb ik al eigen teksten gebruikt voor mijn vorige groep ‘Charitona’. Dit is dus niet nieuw voor mij. Maar sinds een tijdje heb ik het idee om een plaat te maken in de ‘chanson noir’ stijl, met mijn eigen teksten. De twee nummers op de huidige cd zijn als testballonnen, en ik ben erg benieuwd naar de reacties op deze nummers… Misschien zal er meer materiaal in deze stijl zijn in de toekomst!
 
Ik hou bijzonder van ‘Bleib bei mir’. Het werd gecomponeerd en gespeeld door de pianist Rainer Bielfeldt. Ik hou ook van ‘Die Eichen’, waarin live cello en piano voorkomt. Ik vind dat je vaker met andere muzikanten zou moeten spelen. Wat vind jij ervan? Heb je plannen in deze richting?
 
Dörthe: Sinds het begin is Bacio di Tosca een project waarin ik en Joerg de enige contacten zijn. We houden er allebei van om met gastmuzikanten te spelen, en daarom is en zal dit project altijd open staan voor samenwerking met andere muzikanten. In het geval van het nummer ‘Bleib bei mir’ was de samenwerking met Rainer niet gepland. Ik heb hem toevallig ontmoet op een poëziewedstrijd waarop hij een nummer componeerde als sjabloon. Ik schreef een tekst voor dit nummer, en toen het af was vonden we het resultaat allebei zo aantrekkelijk dat ik besloot om het op te nemen op de cd. In dit geval schreef ik dus de tekst en componeerde iemand anders de muziek - een nieuwe maar zeer goede ervaring voor mij!
 
Andere innovaties zijn de reliëf-cd - waar je blijkbaar twee jaar aan gewerkt hebt - en de optredens op M’era Luna. In de plaats van een groot concert te geven traden jullie elk uur op aan jullie stand op de markt. Jullie lijken de manier waarop dingen gedaan worden constant in vraag te stellen en permanent te zoeken naar nieuwe wegen om de dingen te doen. Zijn jullie et eens met deze beschrijving? En wat is jullie motivatie om dit te doen?
 
Joerg: De motivatie is steeds om dingen te doen die niet eerder gedaan zijn. De reliëf-cd is een goed voorbeeld (we hebben een patent aangevraagd), die het mogelijk maakt om versiering op de cd aan te brengen op het cd-oppervlak. Elke cd is versierd met een glanzend rode Swarovski ™ steen die deze echt uniek maakt. Onze stand op M’era Luna is een ander voorbeeld. Dörthe trad daar verschillende keren op de dag op met een ‘stil concert’. Je kon naar de muziek luisteren door hoofdtelefoons, waardoor het een aangrijpende gebeurtenis wordt. Alle storende geluiden worden gedempt, hetgeen een perfecte geluid geeft voor de luisteraars. We noemen het ‘democratie voor het publiek’!
 
Ik vond het concept van jullie cd heel gewaagd. Twee jaar lang hebben jullie zelf documentaires gemaakt over literatuur en cultuur op Bacio di Tosca TV. Elke film werd begeleid door een nieuwe compositie die verband hield met het onderwerp van de documentaire. Dat moet een hoop werk geweest zijn, niet?
 
Joerg: Inderdaad! Het gaat niet enkel om het nummer en de video. Er kruipen een hoop uren in de afwerking en in de voorbereiding. Ik ben soms zelf verrast over hoe we dit allemaal hebben kunnen rondkrijgen. Dat is pure toewijding aan het project.
 
En hoe voelen jullie zich bij het gratis verdelen van de films en de muziek?
 
Dörthe: Enkel de eerste 100 downloads zijn gratis. Je moet dus snel zijn om een gratis download te krijgen. Aangezien deze limiet snel bereikt is, hebben we besloten om er een nieuwe plaat mee te maken. We kregen daar een hoop vragen voor. Voor de cd hebben we een hoop tijd gestoken in het herwerken van de nummers, die vaak haastig opgenomen waren, en in het professioneel laten masteren van de muziek. Maar dit was niet voldoende voor ons. We hebben ook de club intro en de chansons als extra toegevoegd. Als extra verrassing kreeg eenieder die minstens vijf euro had besteed op Bacio di Tosca TV de cd twee weken voor de verschijningsdatum, zonder verzendingskosten.
 
Hoe verdien je je leven? Ben je een professionele muzikante.
 
Dörthe: Ik ben afgestudeerd als klassieke zangeres en heb drie jaar in het theater gewerkt. Het werk in het theater was zeer interessant, maar gaf weinig voldoening aangezien je er niet je eigen ideeën tot leven kunt brengen. Nadat mijn twee kinderen geboren werden heb ik ervoor gekozen om het theater te verlaten en het Bacio di Tosca project op te starten. Om eerlijk te zijn is het heel hard om te leven van dit beroep.
 
Bacio di Tosca is een mix tussen een zeer intellectuele ingesteldheid en DIY-attitude. Toch lijkt het vrij succesvol voor zo’n veeleisende kunst. Wat zijn je hopen voor Bacio di Tosca? En voor de mensheid?
 
Dörthe: ‘Intellectuele ingesteldheid en DIY-attitude’ - geweldig! Dat klinkt fantastisch! Mijn hoop voor Bacio di Tosca? Het zou fijn zijn indien we op dezelfde manier kunnen verder werken en dat mensen kunnen genieten van wat we doen. Voor de mensheid: ik hoop nog steeds dat de mensheid zal leren van zijn fouten om van de aarde een fijne plaats te maken voor ons allen en voor onze kinderen.
 
 
PS: Er loopt op dit eigenste ogenblik een wedstrijd om een video te maken op het nummer 'Liebe' van de laatste cd. Bacio di Tosca heeft al beeldmateriaal gefilmd en stelt dit tot je beschikking om er je eigen ding mee te doen. De winnende video wordt verkozen door het publiek dat aanwezig zal zijn op de vertoning van alle video's. Zin om mee te doen? Lees het reglement op de website van Bacio di Tosca (Duits en Engels).


LeFantastique.Night XLIII: The Breath Of Life, Soror Dolorosa, Saigon Blue Rain: Holle ladingen en parallelle universa

43 edities tellen de Brusselse Fantastique Nights ondertussen, en je kan niet zeggen dat er sleet op de formule zit. De T.A.G. zat gisteren bomvol. Dat The Breath Of Life er een thuismatch speelde zal ongetwijfeld geholpen hebben bij de goede opkomst, maar los daarvan bewezen de organisatoren nogmaals dat ze de vinger aan de pols houden van wat leeft in onze scene en talentvolle nieuwe groepen naar België weten te halen voor ze doorbreken.
 
De affiche vermeldde Stupid Bitch Reject als opener, maar de groep had ondertussen haar naam al veranderd in Saigon Blue Rain, een veel passendere naam voor een duo dat zweverige wave met hemelse stemmen maakt. De groep uit Parijs bestaat op plaat uit Franck en Ophelia, maar op het podium doen ze het met een aanvullende gitarist en bassist. Niet dat de muziek daarom harder zou klinken. Saigon Blue Rain zweert bij subtiele gitaarlijnen die uitstekend op elkaar en op de melodische baslijnen geënt zijn. Een mix die onvermijdelijk aan Cocteau Twins doet denken, en dat is een referentie die kan tellen. Goed, de zang van Ophelia valt niet te vergelijken met die van Liz Fraser, maar ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is.
 
Soror Dolorosa is een groep waar velen - waaronder ikzelf - naar uitkeken. Met slechts twee cd’s op hun actief hebben ze een behoorlijke reputatie opgebouwd. Hun optreden op Porta Nigra eerder dit jaar heb ik moeten missen, en ik ben Fantastique Night erkenbaar dat ze me deze herkansing gunnen. Soror Dolorosa brengt klassieke gothrock met een diepe stem, zware bas, gierende gitaren en beukende drums. Zoals het gothrockers betaamt zweren ze bij lange haren. Zanger Andy ziet eruit zoals Andrew Eldritch er zou uitzien indien hij goth een warm hart zou toedragen. Witgeschminkt gezicht, lange zwarte haren, leren handschoenen en een brede zonnebril (dat laatste is de eigenlijke reden waarom ik een connectie met Eldritch maakte). Ze bespelen het hele palet dat met gothrock mogelijk is, van trage atmosferische stukken tot agressieve uithalen. Zo schipperen ze een heel optreden lang tussen woede en wanhoop. Het Franse vijftal weet een hoop opgekropte energie vrij te maken, als een holle lading die recht in je gezicht aankomt. Een stevige en intense set.
 
Soror Dolorosa heeft geen cadeautjes gegeven aan de groep die na hen moest komen. Gelukkig is de hoofdact The Breath Of Life, die met hun 25 lentes intussen tot de trots van de Belgische new wave behoren. Na een symfonische intro start de groep met ‘Gathering’ van de doorbraak-cd ‘Taste of Sorrow’ uit 1994. De melodische gitaarlijnen van Didier Czepczyk en de viool (en toetsen) van Giovanni Bortolin bepalen het geluid van de groep in grote mate, maar het is de hoge en fragiele zang van Isabelle Dekeyser die het geheel echt typeert. 9 cd’s, zoveel heeft The Breath Of Life al uitgegeven. Het moet een hele opdracht zijn om daar het beste uit te kiezen. En het siert de groep dat ze dat evenwichtig en billijk doet, met nummers uit alle periodes en cd's. The Breath Of Life weet je aldus mee te sleuren in hun eigen wereld. We vergeten even de tijdsdimensie waarin we vertoeven en treden in een alternatieve realiteit. Maar voor we het weten horen we de langzame intro van ‘Nasty Cloud’, en dan weten we dat het einde nadert. We krijgen nog ‘Waving to shades’ van de prachtige laatste cd ‘Whispering fields’ vooraleer de groep het podium verlaat. Maar gelukkig wilden ze ons enkel wat bang maken en komen ze terug om ‘Impromptu’ en ‘Shining’ te spelen, twee van de meest populaire nummers van de groep.
 
Slotsom: Fantastique Night heeft er weer een uitstekende editie opzitten. We kijken al uit naar de volgende editie, want dan komen Detachments, ADN Ckrystall, Ash Code en Risk Risk. Opnieuw in de T.A.G. in Brussel, en wel op zaterdag 13 december 2014.
 






WOI: Een verzonnen dichter, een harp met prikkeldraad... wat bekokstooft Eintürzende Neubauten?

De verwachtingen zijn meer en meer hooggespannen voor de première van 'Lament' door Einstürzende Neubauten, volgende week in Diksmuide. Het stuk werd op vraag van de Vlaamse Gemeenschap geschreven in het kader van Go West, de herdenkingen van de Eerste Wereldoorlog. De cd-versie zal op 7 november verschijnen, net een dag voor de première. En de heren hebben er weer werk van gemaakt. De nummers zijn enorm doordacht en zitten vol verwijzingen naar de Eerste Wereldoorlog. Blixa Bargeld ging zelfs zo ver om twee onderzoekers - een historicus en een linguïst - in te zetten voor de aanmaak van het werk. Ook N.U. Uhrung liet zich niet onbetuigd, en bouwde onder meer een harp met prikkeldraden snaren. 'Je kan ze niet met de vingers bespelen natuurlijk. We slaan erop met een ijzeren staaf. Ze klinkt geweldig. Er zit opvallend veel bas in dat metaal en die naalden resoneren mee, als een snare drum', liet Bargeld zich aan De Standaard ontvallen. Dezelfde Standaard die ook ontdekte dat de onbekende dichter Paul Van den Broeck - een zogezegde vriend van Paul Van Ostayen waarvan Bargeld een aantal gedichten uit de vergetelheid had gehaald - niemand minder was dan Bargeld zelf. Verder krijgen we in een nummer waarin verschillende volksliederen in verschillende talen verwerkt worden tot één geheel en een vertoning van de telegramgesprekken die de Duitse keizer en de Russische tsaar vlak voor de oorlog met elkaar hadden. Bovendien krijgt u nog stukken die verwijzen naar de Harlem Hellfighters, de muziekeenheid van het eerste zwarte regiment van het Amerikaanse leger, dat omwille van de strikte rassensegregatie onder Frans bevel moest opereren. En verder vindt u nog referenties naar Pete Seeger, Kurt Tucholsky en Joseph Plaut. Dit alles om u een diepzinnege reflectie op de Eerste Wereldoorlog te gunnen.
 
PS: Hebben we uw interesse geprikkeld? Helaas is de performance van volgende week al maanden uitverkocht. Maar u hoort er vast nog meer over in uw favoriete online muziekzine.
 
 
 

De planeet is kwaad, New Model Army ook

Er gaat heel veel mis in de wereld, en New Model Army maakt er al 34 jaar een erezaak van om het allemaal aan te klagen. Dat ze nog niet uitgeraasd zijn kan je horen op hun nieuwe plaat 'Between Wine And Blood'. De cd bouwt verder op voorganger 'Between Dog And Wolf' en bestaat uit 6 nieuwe composities en 11 livenummers, netjes verdeeld over twee schijfjes. Het nummer 'Angry Planet' smijt het allemaal in je gezicht: milieuproblemen, oorlog, geweld, armoede, dierenrechten... Een gewelddadig nummer over een gewelddadige wereld.
 

 
Dat het ook wat subtieler en experimenteler kan, bewijst de groep met 'Qasr El Nil Bridge', afkomstig van voorganger 'Between Dog And Wolf', maar nu eindelijk ook op YouTube. Het nummer verwijst naar een bezoek van Justin Sullivan aan Egypte in 2011, ten tijde van de Egyptische Revolutie die autocraat Hosni Moebarak omverwerpte. Sullivan: 'Er is sindsdien natuurlijk veel veranderd in Egypte en in het Midden-Oosten, maar het nummer voelt nog steeds echt aan omdat het gaat over de mensen die betrokken waren eerder dan over de politiek op dat moment.'
 

 

...een stijlvolle Duif en een stel Tuxedo's met klasse...

Het Depot had die zondagavond met Tuxedomoon een heuse klepper uit de avantgardische muziekgeschiedenis op het podium staan, maar ondergetekende kwam eigenlijk speciaal voor het voorprogramma. Aangezien er nog een andere recensent van Dark Entries aanwezig was besloten we om de taken en de honneurs te verdelen. Het concertverslag als Gesamtkunstwerk zeg maar…
Ik moet zeggen: eenmaal Georgio ‘The Dove’ Valentino en de zijnen goed en wel geïnstalleerd waren kwamen ze bijna onmiddellijk ter zake. Een nummer als I Wish We Were Insects leent zich hier dan ook uitstekend toe. De band wist in zijn beperkte bezetting het origineel van op het album Mille Plateaux moeiteloos te evenaren. Ik had niet verwacht slechts 3 muzikanten op het podium te zien, maar the Young and the Beautiful hadden dankzij hun présence geen moeite om de ruimte te vullen. De bassiste hoefde daar zelfs niet voor te bewegen (wat ze dan ook nauwelijks deed) terwijl de gedreven drummer heel strategisch midden op het podium opgesteld stond. Georgio was dan weer zijn stijlvolle zelf, met een paarse boa smaakvol rond zijn hals gedrapeerd. Een en al pluimen, The Dove indeed… Na een ietwat stoere intro werd het hypnotiserend galmende You Wear Wistfull Well ingezet. Geen viool van Blaine L Reiniger, maar dat hoefde zelfs niet… Een blik in de zaal vertelde me dat The Dove & Co. al aan invloed aan het winnen waren. ‘I Won’t Betray You’ –Hommage à Chuck Berry- was een niet voor de hand liggende opvolger. Op het album is dit immers een nummer van een respectabele 17 minuten lang… Geen nood: voor de gelegenheid werd het nummer netjes ingekort… Wat ik wel miste was de bijdrage van Luc Van Lieshout’s trompet, terwijl de man nochtans in de backstage reeds aanwezig was. In ieder geval wisten de gitaarcapriolen van The Dove dit euvel op te vangen en ook de drummer toonde zich van zijn meest veelzijdige en expressieve kant. Alfredo Bravo van Flying Horseman en Blackie and the Oohoos is een ander voorbeeld van zo’n drummer die dankzij zijn gedrevenheid verzekerd is van eenzelfde soort podiumcharisma. Wat The Dove en zijn companen verder betreft: ze besloten hun set met de smartelijk gecroonde wals Suicide Note, dat net als …Wistfull Well op het album The Sorrows of Young Georgio (2011) te vinden is. De bitterzoete pijn van het bestaan als handelskenmerk, verpakt in een muzikaal jasje waarvan het confectiegehalte ver te zoeken is. Dit is muziek voor mensen die écht van muziek houden…
( Recensent Xavier: ) Gesamtkunstwerk, mijn reet. Bij het begin van de set van Tuxedomoon besluit collega Jan dat ik de honneurs voor de recensie van de Tuxedomoonset waar mag nemen, zich verdedigend met het argument dat hij meer vertrouwen heeft in mijn kennis betreffende Tuxedomoon; hoewel ik niet uitsluit dat de kwaliteit van de witte wijn Chateau Depot er ook voor iets tussen zit. Ik (Xavier) heb ook al wat op, maar neem met plezier over. Jan schreeuwt (noot van Jan: Euh… We stonden heel ‘strategisch’ vlak voor een box…) af en toe nog wat aanwijzingen in mijn oren. Collegiale samenwerking wordt erg gewaardeerd ten huize Dark Entries. Of misschien is het toch omdat ik er wat meer van ken, na jaren intense studie van deze groep uit… tja, van waar eigenlijk? Ze zijn ontstonden in Californië, maar zakten al snel af naar het Europese continent, alwaar hun experimentele muziek op een warmer onthaal kon rekenen. Ze leefden eerst in Nederland, maar verbleven het gros van de jaren 80 in Brussel, alwaar ze een trouwe fanbasis uitbouwden. Thans valt de groep moeilijk te localiseren. Blaine L. Reininger woont in Griekenland, Steven Brown in Mexico, Peter Principle in New York en Bruce Geduldig en Luc Van Lieshout in België.
Tuxedomoon is hier om hun laatste wapenfeit te verdedigen: Pink Narcissus. Deze cd is eigenlijk een nieuwe geluidsband voor de gelijknamige film van James Bidgood uit 1971. De drie eerste nummers van het optreden komen uit de soundtrack van deze homo-erotische film. Niet dat de film zo’n grote indruk maakte op de groep. Luc Van Lieshout liet ons na het optreden weten dat hij het een saaie tweederangsfilm vond. Maar Tuxedomoon aanvaardde wel de opdracht om nieuwe muziek te componeren op wat volgens sommigen een cultfilm is, en dat voor L’Etrange Festival in Parijs in 2011. Het duurt nog drie jaar alvorens de muziek op vinyl en download beschikbaar is voor het grote publiek.
Bruce Geduldig mag deze keer zijn rol als filmmaker en visueel regisseur van Tuxedomoonoptredens volop waar maken. In de filmprojecties zien we vaak een vreemde creatuur opdraven, een gestalte uit zwarte slierten die bij de dokter/psychiater op consult gaat of doelloos op een bouwwerf ronddwaalt... (noot van Jan: De tapeman zou de geluidsband kunnen voorstellen, depressief vanwege de verliezende strijd tegen het digitale tijdperk. In diezelfde zin is het verdwijnen van de pelicule in het voordeel van het digitale tijdperk een van de onderliggende thema's bij Inland Empire van David Lynch...). Geduldig - gekleed in het wit kleed van een dolgedraaide professor - mag zelfs een paar keer naar voor treden om stukken verwarde proza voor te dragen op de al even verwarde beelden. Er worden ook fragmenten uit de originele film Pink Narcissus geprojecteerd.
Doch Tuxedomoon beperkt zich gelukkig niet tot het afspelen van de laatste cd. ‘Nervous Guy’ staat als volgende nummer op de setlist, en dateert reeds uit 1979. Er komen nummers uit alle periodes aan bod. ‘Cabin in the Sky’ uit 2004 wordt vertegenwoordigd met ‘A Home Away’ en ‘Annuncialto’. Oudere nummers als ‘Time To Lose’ en ‘In The Name Of Talent’ doen het ook uitstekend. Jan probeert mij één en ander wijs te maken over de instrumenten waarmee de meesters spelen (noot van Jan: Het mondstuk en de body van de klarinet op het podium waren van een verschillend merk, zoals niet ongebruikelijk bij professionele spelers…), maar faalt daar door mijn magistraal gebrek aan kennis en interesse flagrant in. ‘Mucho Colores’ wordt door Brown voorgesteld als ‘een nummer over Europa vanuit Mexico’. Brown haalde zijn inspiratie bij de zapatistische rebellenleider Subcommandante Marcos, en toont aan zijn linkse wortels nog niet kwijt te zijn. (Hij speelde in de begindagen van Tuxedomoon ook bij de linksradicale theaterformatie The Angels Of Light, die naar verloop van tijd braken met de ideologisch verwarde ‘punks’ van Tuxedomoon. En over het feit dat Pink Narcissus enkel op vinyl verscheen zei hij flegmatisch ‘that’s capitalism in all of it’s glory’.)
Jan zegt: ‘Bij Tuxedomoon gaat het niet om de nummers, het gaat om de totaalbeleving: niet om wàt ze spelen, maar omdàt ze spelen’. En dat vat één en ander perfect samen. Bij Tuxedomoon moet je niet te veel verwachtingen hebben, maar moet je gewoon van het optreden genieten. Want na een dik uur en een verbluffende versie van ‘KM / Seeding The Clouds’ uit hun debuut ‘Half Mute’ houdt de groep het voor bekeken. Na enig aandringen komt Tuxedomoon nog terug om twee oeroude nummers te spelen: ‘Joeboy The Electronic Ghost’ - destijds nog een samenwerking met de reeds vermeldde Angels Of Light - en ‘Litebulb Overkill’, de allereerste van Brown en Reininger ooit.
Als Dark Entries op stap gaat weet je nooit wat je te wachten staat. Ik ging me een avondje ontspannen en uiteindelijk staan we daar met twee zatte redacteurs de optredens te recenseren. Jan mist zijn trein naar huis (noot van Jan: Het is niet omdat de website van de NMBS zegt dat een trein op een bepaald spoor vertrekt, dat het in werkelijkheid ook dàt spoor zal zijn…) en blijft bij mij slapen, maar pas nadat hij nog een interview met Georgio afneemt (noot van Jan: Aangenaam verkennend gesprek gehad met De Duif en drummer Benjamin, maar voor een écht interview hebben we gewoon een andere afspraak gemaakt… Dit heeft u van Dark Entries nog tegoed…). De ochtend erna bel ik met een zware kater mijn werk af en bespreken we nog één en ander in verband met de website. Ik zeg niet dat het elke dag gebeurt (noot van Jan: of maand, of trimester…), maar voor de gelegenheid waren we nog eens ‘punk as hell’
Voor dit concertverslag werkten onze recensenten Xavier K. en Jan D. samen. De persoonlijke stijl van beiden markeert een verschil tussen het verslag van hoofdprogramma en hoofdact, de Eer en Glorie worden gedeeld…

Sex Gang Children: 'Je analogie van kraken met ‘in de goot leven’ is volledig onzinnig.'

Sex Gang Children is een onoverkomelijke groep als je interesse hebt in lekker geschifte en experimentele postpunk. Hoewel ze al sinds 1982 bestaan, kwam verleden jaar hun vierde volwaardige studioplaat uit: Viva Vigilante. We kregen de kans om zanger Andi Sex Gang aan de tand te voelen, en dat lieten we ons geen twee keer zeggen. Andi is op dit eigenste moment naarstig aan het werken aan zijn nieuwe solo-cd ‘Achilles In The Eurozone’, die begin volgend jaar uitkomt, maar maakte wat tijd om onze vragen te beantwoorden.
 
In mijn bespreking van ‘Viva Vigilante’ schreef ik dat Sex Gang Children elk decennium met een ongelooflijk goede plaat komt opzetten: ‘Song and Legend’ in de jaren tachtig, ‘Medea’ in de jaren negentig, ‘Bastard Art’ in het eerste decennium van het nieuwe millenium en uiteindelijk ‘Viva Vigilante’ in het huidig decennium. Is dit gewoon een toeval? Moeten we weer tien jaar wachten op de volgende cd?
 
Daar heb ik eigenlijk nooit over nagedacht… Misschien is het een ‘onderbewust’ toeval. Wat de volgende Sex Gang Children betreft: het gaat om het gevoel, net zoals bij alle dingen in het leven. Als het goed voelt, doen we het. Misschien volgend jaar, misschien binnen tien jaar. Laat me tegen dan bij je terugkomen.
 
Je moet lang gewerkt hebben aan 'Viva Vigilante'. Ik herinner me – denk ik – nog een versie van ‘Die Traube’ tijdens een fantastisch optreden in Waregem in 2005. Hoe lang heeft het geduurd en waarom werd de uitgave uitgesteld?
 
Die plaat ontstond met eb en vloed gedurende een lange tijd. Het was niet even neerzitten en ‘een nieuwe plaat schrijven’. Ik was al aan verschillende soloprojecten bezig toen we begonnen werken aan de eerste nummers van het Viva album, en die nummers werden een deel van het live repertoire van Sex Gang Children. We namen die nummers eerst op in de live line-up, ook al was de rest van de plaat nog maar in een ontwerpfase. En die line-up veranderde zodat de plaat even op pauze werd gezet. Toen het goed aanvoelde zijn Kevin, Matthew en ik terug naar de studio gekeerd en hebben we de plaat met een fris gevoel heropgenomen, met een atmosfeer die meer naar de barok neigde.
 
Op datzelfde concert heb je ook ‘Conversation’ gebracht, maar enkel als spoken word. Ik hield zo veel van dat gedicht dat ik ernaar op zoek ben gegaan in je solowerken, zonder resultaat. Ik neem aan dat je dit echt op een Sex Gang Children-cd wou hebben. Was het moeilijk om de passende muziek te vinden op de tekst?
 
Ik was een vriendin een paar baslijnen aan het leren om te oefenen, want ze wou bas leren, en één van de baslijnen die opkwamen leek perfect voor ‘Conversation’. Zo kwam het dus tot stand. Daarvoor hebben we het nummer al vaak live gebracht met allerhande chaotische klanken in de achtergrond, vooral gitaarfeedback.
 
Ik ben altijd benieuwd geweest naar de betekenis van je teksten. Van ‘Draconian Dream’ tot ‘Salamun Child’ (heb ik daar terecht een verwijzing naar Jacques Brel in gevonden?), over ‘Arms of Cicero’ en ‘The Borman Chain’, ze hebben altijd als een mysterie geklonken. Kan je ons een idee geven van hoe je teksten schrijft en welk effect je ermee wil bereiken?
 
Jacques Brel… hmmm, help me even… Ik ben me er niet van bewust en ik kan me geen verwijzing naar Brel herinneren, maar misschien zit ik fout. Ik schrijf teksten als en wanneer ze tot mij komen. Ik kribbel gewoon wat neer. Soms besef ik meteen dat een bepaalde zin perfect past in een bepaald nummer, maar meestal ga ik door mijn notities en zal een bepaalde lijn eruit springen en in mijn hoofd beginnen spelen met de muziek die ervoor bestemd is. Teksten moeten altijd deel uitmaken van de muziek, niet erbovenop liggen. En net als de muziek moet de tekst op elk niveau werken, op geluidsvlak, als een stuk muziek in zijn eigen recht, maar dat ook mensen aan het denken zet. Soms zijn mijn teksten heel direct, soms heel ambigu, en elke persoonlijke interpretatie van de luisteraar is volkomen zinvol voor die welbepaalde luisteraar. Iedereen kan een volledig verschillende interpretatie maken van dezelfde tekst, en ze zijn allemaal geldig. Want de tekst brengt iets teweeg, en alle interpretaties, hoezeer ze ook van elkaar kunnen verschillen, gelden als juist en zijn verbonden met de bron. Beeld je een steen in die in het water gegooid wordt, en dan de watercirkels die het gevolg zijn van zijn val in het water. Goede teksten werken volgens hetzelfde principe.
 
De originele cd’s van Sex Gang Children zijn behoorlijk moeilijk om te vinden. Legendarische platen uit je catalogus als ‘Song and Legend’, ‘Beasts’ of ‘Medea’ zijn al jaren niet meer voorradig. Bestaat er een kans dat ze ooit terug uitkomen?
 
Ik bezit alle rechten op die platen, dus zullen ze uiteraard op een dag heruitgegeven worden.
 
Sex Gang Children ontstond in een tijd dat je een kraker was in Londen. Je kraakte al sinds je tienerjaren, en was eveneens betrokken bij de radicale politieke scene. Je was zelfs betrokken bij een ontvoeringspoging van een politicus, als ik me niet vergis. Dat klink als harde maar opwindende tijden. Hoe voel je je als je erop terugkijkt en hoe verliep je overgang van de goot tot rockster?
 
Mijn intrede in de muziekwereld vond pas na mijn leven als politiek activist plaats, toen ik kraakte. Je analogie van kraken met ‘in de goot leven’ is volledig onzinnig. Ik ‘kraakte’, ik leefde niet in de goot. Kraken was toen een heel georganiseerde en militante zaak. Het ging niet om in het vuil leven en profiteren. Dat, mijn vriend, is een perspectief op kraken dat eerder in de rioolpers hoort. Kraken ging toen over het gevecht voor woonrechten voor iedereen, daklozen helpen, vrouwen die op de vlucht waren voor gewelddadige partners en mensen beschermen die hun schulden niet meer konden betalen aan leenschurken, een halt toeroepen aan het geweld tegen minderheden door neonazi’s en racistische agenten. De wijk bevrijden van criminaliteit en er een no-go zone van maken voor heroïnedealers. Ik zou zeggen dat het een zinvol leven was en dat het een grote invloed had op hoe ik me later in de muziekwereld zou gedragen, bijvoorbeeld toen ik de burelen van Hansa Records bestormde en één van hun A&R managers gegijzeld hield om de muziekindustrie de boodschap te sturen dat hun dagen van arrogante slavendominantie over artiesten over waren. Ik beschouw mezelf ook niet als een rockster, ik vind het mijn taak om goede kunst te maken.
 
En ja, het is waar wat je zegt over die politieker. Hij had de indruk dat hij zich alles kon permitteren, zoals de politie gebruiken om mensen te intimideren. Mensen leden hieronder. We moesten hem een lesje leren.
 
Sex Gang Children is één van de groepen die verbonden wordt met de legendarische Batcave-club in Londen. Er is echt een cultus ontstaan rond die club, zelfs onder mensen die het nooit gekend of gezien hebben. Wat maakte het zo speciaal?
 
Ze speelden er fantastische muziek, maar we waren niet echt ‘verbonden’ met de Batcave club. We kwamen er gewoon vaak, zoals de meeste andere alternatieve muzikanten in Londen dat destijds deden. Sommige groepen waren verbonden aan de club. Het was hun springplank. Maar dat was voor ons niet het geval. We hadden toen onze eigen basis al gelegd. Hoe we verbonden werden met de club door de media buiten het Verenigd Koninkrijk verwondert me echt. We hebben daar ooit een geheim optreden gegeven, maar dat was het zowat.
 
‘Song and Legend’ stond in 1983 op nummer 1 in de Britse charts. De groep had kunnen doorbreken en veel succes hebben. In de plaats daarvan bleven jullie in de alternatieve, ondergrondse scene. Heb je daar ooit spijt van gehad?
 
Wat kan ik zeggen? Waar moet ik spijt van hebben? Slechte labels, slechte managers, twisten en hetzes binnen de groep op een slecht moment? Toen ik de groep opstartte had ik een plan opgesteld voor de eerste 12 maanden. Het doel was om onze eerste plaat in de indie charts te hebben en om het hoofdprogramma te zijn in het legendarische Lyceum Theatre in Londen. Ondanks alle tegenslagen hebben we die twee doelen verwezenlijkt. Mijn plan ging niet verder dan dat, want het ging ervan uit dat ik vanaf dat punt op een goede manager zou kunnen rekenen, zodat ik vrij zou kunnen zijn met de muziek. Het begint en eindigt allemaal met de muziek, en daar heb ik geen spijt van.
 
In tegenstelling tot veel andere groepen hebben jullie zich nooit gedistantieerd van het ‘goth’ label, of toch niet dat ik weet. Voel je je ermee op je gemak?
 
We hebben het ook nooit omarmd, dat of eender welk ander label. Ik geloof niet in de valse noodzaak van labels. Artiesten en groepen moeten vertrouwen op de originaliteit van hun muziek en niet op een label waarmee ze zich kunnen identificeren. De pers trachtte het ‘goth’ label een tijd lang op te dringen, en Bauhaus, Death Cult, Virgin Prunes en wij wilden helemaal geen stempel van eender welke label, aangezien we ons zelf hadden opgewerkt zonder ons te moeten optrekken aan dergelijke futiliteiten. Het was pas in 1985, toen The Cure de lijn doorbrak en zichzelf in een persmededeling officieel een gothgroep noemde, dat die naam de officiële term werd dat de pers en de populaire media gebruikten om te verwijzen naar al die post punk arthouse groepen.
 
Vandaag maakt die term me niet zoveel meer uit, zeker niet als het gebruikt wordt om een bepaalde subcultuur te omschrijven. Dat is wat het vandaag ook is. Zo lang als mensen zich bewust blijven dat het nooit een restrictief uniform mag worden dat voor alle vormen van communicatie geldt. Toen Ian (Astbury) en ik dit specifieke thema bespraken, op het moment dat de pers het goth-label op ons en anderen wou kleven, gebruikte hij exact deze woorden om mij uit te leggen dat Bauhaus, de Banshees, de Prunes en Sex Gang meer post punk arthouse waren dan gothic.
 
Dank je voor dit interview. Heb je nog laatste woorden?
 
Be a warrior, not a slave!
 

WOI: Blixa Bargeld is liever deserteur dan avantgardist

Op 8 november zal Einstürzende Neubauten een exclusief nieuw stuk opvoeren in Diksmuide, in het kader van de herdenking van de val van Diksmuide in de Eerste Wereldoorlog: Lament. Tijdens een interview met Blixa Bargeld op de Deense televisie werd al een eerste extract van iets meer dan twee minuten voorgesteld. De muziek klink kalm en typisch Neubauten met een hoop strijkers. De teksten lijken erg diepgaand en handelen over de oorlog zelve. Om de teksten en de muziek te maken heeft Blixa Bargeld zelfs twee wetenschappelijke onderzoekers ingehuurd om informatie te verzamelen. Zij kwamen voor de dag met opnames die Duitse musicologen en linguïsten deden in de kampen van krijgsgevangenen om de cultuur en de taal van de veroverde gebieden te bestuderen. (De Duitsers hadden een uitgebreide 'aanwezigheidspolitiek' in België met heel wat bureaus die allerhande aspecten van de bezetting moesten controleren, tot en met een 'Sittenpolizei' die het geslachtsverkeer van ingekwartierde of op doortocht zijnde troepen moest regelen. Dit syteem werd later negatief beoordeeld, omdat er veel te veel personeel aan besteed werd. In de Tweede Werldoorlog werden dan ook minder 'soldaat-ambtenaren' meegestuurd.)
 
In 'Lament' zitten ook extracten van de Harlem Hell Fighters, een regiment van zwarte Amerikaanse soldaten die omwille van hun huidskleur werden overgedragen aan het Frans leger. Zij brachten ook hun muziek mee, die later zou uitgroeien tot jazz. Blixa Bargeld blijkt ook een probleem te hebben met de term 'avantgarde'. De term is oorspronkelijk afkomstig uit de militaire wereld en verwijst naar de voorhoede die de vijand tegemoet treedt. Als hij zichzelf dan toch in militaire termen moet omschrijven, is Bargeld liever een deserteur. Hij verwijst ook naar de futuristen die de avantgarde in gang gebracht hebben en hun banden met de fascisten in Italië. Tevens beschouwt hij de avantgarde tegenwoordig als een deel van het establishment, waar je je best tegen afzet.
 
Nu we het toch over deserteurs hebben: in het najaar organiseert Waanvlucht verschillende opvoeringen van 'Ode aan de deserteur', een compositie van de Amerikaan Frederic Rzewski met 160 koorzangers, vier solisten, zes acteurs en drie percussionisten. Er zijn opvoeringen gepland in Brussel, Gent en Luik. Meer informatie op www.desertie.be.
 

Ik bel u met betrekking tot...

Dead Man's Hill was al een tijdje onder de radar verdwenen. Het leek erop dat Bart Piette de afgelopen tijd meer bezig was met zijn sjamanische folkproject Kinderen van Moeder Aarde, waaraan ook zijn vriendin deelneemt. Ach, Dead Man's Hill lijkt nu ook een gemeenschappelijk project te zijn geworden, want we lezen dat het nieuwe nummer 'Met betrekking tot' opgenomen is door Toetmozes, geassisteerd door Nefertoetie (hulp bij de videoclip). Het nummer blijkt geïnspireerd te zijn door situaties op het werk van Piette. Piettes collega Erik Morren mocht trouwens de stem inspreken. Geniet van de uitgestrekte clip!

Dead Man's Hill